ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πατέρας μου με αγαπάει ... το ξέρω ... πάνω από όλα όμως με αγαπάει με το δικό του τρόπο . Μπορεί και να με αγαπάει επειδή είναι ο βιολογικός του ρόλος να με αγαπάει . Αλλά μέχρι εκεί . Είμαστε εκ διάμετρου αντίθετοι χαρακτήρες σε πολλά θέματα και οποτεδήποτε θα κάνουμε κάποια συζήτηση σχετικά με εμένα η συζήτηση καταλήγει στο ότι είμαι τεμπελα , δεν έχω σωστό τρόπο σκέψης , δεν είμαι αρκετα σοβαρή στα θέματα της σχολής , θα έπρεπε να κάνω εκείνο διαφορετικά κλπ κλπ κλπ . Όποτε και αν προσπαθησω να του εξηγήσω θεωρει ότι δικαιολογώ τον εαυτο μου και ότι θέλω να αντιμετωπίσω απλά την κριτική . Δεν είμαι άνθρωπος που δεν δέχεται κριτική , ξέρω όμως που σφάλλω και που όχι . Όπως ξέρω ότι για τον πατέρα μου δεν θα είμαι αρκετα καλή ποτέ . Οτιδήποτε και αν έχω πετύχει δεν είναι αρκετό και ξεχνιέται μέσα σε λίγο καιρό . Επειδή μένει στο εξωτερικό και τον βλέπω μια φορά το μήνα κατάλαβαινετε ότι ουσιαστική επικοινωνία δεν υπάρχει ούτε στη καθημερινότητα . Αν δεν επιδιώξω εγώ να επικοινωνήσω μαζί του μπορεί να κάνουμε και 3 εβδομάδες - 1 μήνα να μιλήσουμε ... όλα αυτά πλέον όσο τετριμμένα και συνηθισμένα αν είναι με πονάνε πολύ και παρολο που μεγαλώνω και υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τα έχω «συνηθίσει» νιώθω ότι πλέον στερεύω από υπομονή και δυνάμεις . Μπορώ να το αντιμετωπίσω κάπως όλο αυτό χωρίς να χρειαστεί να πάω σε ψυχολόγο ;