ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω μια φιλη παρα πολλα χρονια,περιπου 10. Παντα ειχε μια ταση να δραματοποιει τα πραγματα αλλα ειναι καπου μια 2ετια που η κατασταση δεν αντεχεται. Γκρινιαζει συνεχεια,καθε μερα. Βρισκει ενα θεμα κι αρχιζει να το αναλυει. Υποθετικα θεματα οπως οτι ο φιλος της ειναι στη δουλεια και τη γραφει γιατι σιγουρα δεν δουλευει αλλα μιλαει με αλλες ωραιες συναδελφους του. Και στελνει συνεχεια,μιλαει μονη της,δεν ακουει κανεναν. Ο,τι και να της πεις σαν να μην το ακουσε απλα λεει αυτο που θελει. Και τα προβληματα των αλλων απλα τα υποβιβαζει. π.χ. της ειπα οτι στη μαμα μου βρηκαν κατι που μοιαζει με ογκο και επειδη ειχε ιστορικο και με αλλους καρκινους ο γιατρος της ειχε ανησυχησει και τρεχαμε με εξετασεις. Η απαντηση της ηταν ελα ολα καλα θα πανε σιγουρα μην αγχωνεσαι. Και αμεσως γυρισε την κουβεντα στο φιλο της και στο οτι εχει νευρα μαζι του για κατι. Της εχω μιλησει για το οτι υπερβαλλει και με το καλο και με το ασχημο. Της εχω πει μαλιστα οτι ισως θα ηταν καλο να δει ψυχολογο γιατι εχει πολλα που τη βασανιζουν και υποφερει χωρις λογο. Αλλα δεν θελει. Ομως κι εγω δεν αντεχω αλλο. Βλεπω το ονομα της στο τηλεφωνο και χαλιεμαι δε θελω να δω τι γραφει. Μου χαλαει η διαθεση ο,τι κι αν κανω με το που θα μιλησω μαζι της τσιτωνω και νιωθω δυσφορια. Δε θελω να εξαφανιστω ετσι,αλλα δεν μπορω να κανω αλλο παρεα μαζι της. Δεν θελω. Τη νοιαζομαι και εχω προσπαθησει πολυ να τη βοθησω αλλα δεν θελει να βοηθηθει απο κανεναν νομιζω. Για να καταλαβετε οση ωρα γραφω αυτο εχω 42 αδιαβαστα απο εκεινη. 42!!! Καταλαβαινω οτι ειναι ισως πιεσμενη ανασφαλης ή δεν ξερω τι αλλο,αλλα κι εγω δεν μπορω καθε μερα να χαλιεμαι απο αυτο. Θελω να σταματησω να κανω παρεα μαζι της,αλλα δεν ξερω πως να της το πω για να μην πληγωθει. Εσεις τι θα κανατε?