ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι αδικία που κάνουν παιδιά άτομα που δεν το αξίζουν. Γονείς που τα κακοποιούν ποικιλοτρόπως, αδιαφορούν για αυτά, τα μεγαλώνουν όπως να 'ναι, βάζουν τον εαυτούλη τους πάνω απ' όλα και στιγματίζουν τα παιδιά τους για μια ζωή. Ταυτόχρονα είναι αδικία που άλλοι άνθρωποι, έτοιμοι να γίνουν γονείς και να δώσουν αγάπη με το παραπάνω, δεν μπορούν λόγω κάποιου προβλήματος υπογονιμότητας. Προφανώς, όπως καταλαβαίνει κανείς, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Δεν είμαστε πλούσιοι, όμως με λίγο (ή πολύ) ζόρι, μπορούμε να προσπαθήσουμε για εξωσωματική (που όμως δεν μας βγαίνει). Αν κάνουμε παιδί, έχουμε περίσσεια αγάπης μέσα μας να του δώσουμε. Επίσης, και μέσω αυτής της διαδικασίας, είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι ότι το θέλουμε. Ταυτόχρονα -όσο υλικό και πεζό κι αν ακούγεται αυτό- μπορούμε και να του προσφέρουμε και υλικά όσα χρειάζεται (το κατά δύναμιν) αλλά και πνευματικά να βάλουμε τα δυνατά μας, έχουμε τη μόρφωση και τη θέληση και ό,τι χρειάζεται για αυτό. Και ό,τι δεν ξέρουμε θέλουμε να το μάθουμε, για να γίνουμε όσο το δυνατόν καλοί και σωστοί γονείς. Αλλά δεν μας δίνεται η ευκαιρία! Απ' την άλλη κάποιοι γείτονες παραδίπλα έχουν 2 παιδάκια, τα φωνάζουν και τα βρίζουν απ' το πρωί ως το βράδυ (όταν δεν μαλώνουν μεταξύ τους) με βρισιές που ούτε τις φαντάζεται κανείς. Ο πατέρας το γιό του δεν τον φωνάζει ποτέ με το όνομά του, παρά μόνο "μ@λ@κ@". Νομίζω ότι δεν υπάρχει σωματική κακοποίηση αλλά και αυτό είναι μορφή κακοποίησης όμως. Οι ίδιοι οι γονείς κάνουν χρήση. Φοβάμαι να καταγγείλω διότι είναι μπλεγμένοι με τη νύχτα και έρχονται διάφοροι μπράβοι κ.α. στο σπίτι. Ίσως κάποια στιγμή βρω το θάρρος. Ωστόσο αυτό με πληγώνει αφάνταστα από μόνο του ως γεγονός, πόσω μάλλον τώρα που δυσκολεύομαι προσωπικά να κάνω παιδί. Πόση αδικία. Και για εμάς, από τη μία, αλλά από την άλλη και για αυτά τα παιδιά και όλα τα παιδιά που τους έτυχαν τέτοιοι γονείς.