ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

θα ανεχτουμε αυτην την κατασταση; ειμαι ενα παιδι 18 χρονων , τρομοκρατημενο πλεον. καθε μερα πεθαινουν ολο και περισσοτεροι, οι γονεις μου εχουν λεφτα για να καλυψουν τις βασικες μας αναγκες. τους αγαπαω. κατα τη γνωμη μου, ολοι μας ειμαστε βολεμενοι μεχρι να ρθει και σε μας η οικονομικη κριση και μας χτυπησει με οση δυναμη εχει. και εμεις θα αντισταθουμε; μεχρι ποτε ρε γαμωτο; και ξεκινω απο μενα, νιωθω ενοχος που δε βγηκα εξω να φωναξω , να υπερασπιστω τα δικαιωματα μου και τις αρχες τις δημοκρατιας που εδω και τοσο καιρο καταπατωνται . νιωθω πολυ πληγωμενος και θυμωμενος. ειναι αδικο. ειναι αδικο να βλεπεις ανθρωπους με στοχους και ονειρα να πεθαινουν επειδη δεν εχουν να φανε. να πεθαινουν εν ετει 2012 και παμε στο 13. ισως αυτοι φταινε πιο πολυ, αλλα φταιμε και μεις. που μας εδωσαν τοσα λεφτα να επενδυσουμε σε επιχειρησης, στη μορφωση και σε αλλα απαραιτητα πραγματα και τα χαλουσαμε σε τζιπ, αγορες σπιτιων και αλλα πραγματα που δεν ειναι αναγκαια, γιατι; γιατι ζουμε στην υλιστικη κοινωνια που μετραει το εχειν και οχι το ειναι. νιωθω ειλικρινα πληγωμενος με την κακια ολων. ολοι βαλαμε καπως το χερακι μας λιγοτερο η περισσοτερο για να οδηγηθουμε σε αυτην την κατασταση, οπως και η μανα μου που μπηκε δουλεια με μεσω κ τωρα παρακαλαει να την ξαναπαρουν. με εχουν κανει να ντρεπομαι για τον εαυτο μου. στοχοι, στοχοι δικοι μου και αλλων που ισως ποτε να μην πραγματοποιηθουν. και πολλοι ανθρωποι εχουν παραλυσει, εχουν αδρανοποιηθει τελειως. σε εναν υπολογιστη, σε μια ζωη που δε θελουν, μας κατηργησαν οση φαντασια ειχαμε. τωρα δεν μενει τιποτα αλλο πια. οποιος με θεωρει πεσσιμιστη να το δηλωσει, και αν καποιος ειναι αισιοδοξος να μου βρει κατι θετικο που μπορει να με κανει να ελπιζω σαυτη την κωλοχωρα απ τη στιγμη που δεν εχω να φαω! γαμωτο !