ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 χρόνων και μένω με τους γονείς μου ακόμη και την αδερφή μου. Φέτος το καλοκαίρι γύρισα μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών σε άλλη πόλη κ δικό μου σπίτι. Από τότε η κατάσταση απλά δεν υποφερεται.Έλεγχος σε όλα, ακόμα και στο που πάω στις έξι το απόγευμα. Κριτική στις παρέες μου, που είναι οι ίδιες εδώ και δέκα χρόνια αλλά τώρα το θυμήθηκαν. Δεν μπορώ να αναπνευσω μέσα στο σπίτι ούτε να κάνω μπάνιο μετά τις δώδεκα το βράδυ,δε μπορώ να δω τηλεόραση, δε μπορώ να αφήσω τα φωτάκια ανοιχτά στο δέντρο, δε μπορώ να φάω ότι θέλω. Και το χειρότερο είναι τα παράνοικα σενάρια. Το τόσο το κάνουν τόσο και μετά βγάζουν μια δική τους ιστορία πάντα, η οποία είναι πάντα το χειρότερο σενάριο. Προσπαθώ να μην ασχολούμαι, αλλά όταν ακούς παράνοικα πράγματα μετά θέλοντας και μη θα τσατιστεις και θα αρχίσει ο καυγάς. Δε θέλω ούτε να τους βλέπω μπροστά μου ειλικρινά. Να φύγω τώρα δεν παίζει. Τα λεφτά που περνώ από τη δουλειά είναι πολύ λίγα κ ούτε έχω κάποιον να συγκατοικησω. Οι φίλες μου μένουν όλες με τους γκομενους τους κ εγώ δεν έχω γκομενο για να του προτείνω κάτι τέτοιο. Νιώθω τόσο σκάτα και ότι έχω μείνει πίσω. Θα μας γράψουν οι εφημερίδες μια μέρα.