ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

για μια μάνα, να πρέπει να είναι δυνατή... την προλαβαίνω κάθε φορά λίγο πριν κλείσει την πόρτα και φύγει να σκουπίζει με το μανίκι της τα δάκρυα που συγκρατεί όση ώρα είναι δίπλα μου... Μιλάει ακαταύπαστα, λέει, λέει και τι δεν λέει... λέει από αμηχανία τα πάντα. Πόσο δύσκολο για όλους μας, πόσο πιο δύσκολο για εκείνη... βράχος όμως η ρουφιάνα, κλασσική μάνα με τα ταπεράκια της :), την θαυμάζω!Εγω πάλι δεν ξέρω εαν τα πράγματα είχαν έρθει διαφορετικά στην ζωή μου και γινόμουν μάνα εαν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω όπως εκείνη... να βρε παιδί μου, να περιμένω μέχρι να φτάσω στην πόρτα μέχρι να σκουπίσω τα δάκρυα μου.Ξέρω, είμαι ακατανόητη... αλλά τι στα κομμάτια έτσι είναι οι εξομολογήσεις, μπήκα για να γράψω για την μάνα μου και συγκινούμαι.. θέλω να καταρρεύσω μπροστά της, να ξεσπάσω σε λυγμούς να ουρλιάξω και να της πω πως φοβάμαι να πεθάνω, πως όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζει το αναπόφευκτο εγω φοβάμαι όλο και περισσότερο αλλά δεν το κάνω... μάλλον θα ήθελα να της μοιάσω και περιμένω να φύγει... η μια περιμένει να ανοίξει η πόρτα και η άλλη να κλείσει, οι κινήσεις μας σχεδόν προγραμματισμένες και ταυτόχρονες.αχ ρε μάνα με έμαθες να είμαι μάνα σου τουλάχιστον, σε αγαπώ