ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναι, εκείνο το αποβρασμα εγώ το αγαπούσα. Ζούσα στην ουτοπία μου (πόσο εύστοχο αυτό το σχόλιο) ακομα και μετά τον χωρισμό. Έλεγα εφτά χρόνια ειναι αυτά, δε γίνεται να τον διαγράψω τόσο εύκολα από τη ζωή μου. Για κάποιον λόγο λυπόμουν όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί και θα χάνονταν. Ήθελα πού και πού να μιλάμε, να ξέρω αν είναι καλά. Από αγάπη και αυτό. Ανόητη αγάπη. Γιατί εκείνος, ενώ σε εμένα έδειχνε πως ήθελε να μιλάμε και πως με εκτιμούσε, στους φίλους μας έλεγε άλλα. Συνεχισε να με υποτιμά και μετά. Να διαστρεβλωνει την πραγματικότητα,να κομπαζει πως δε με ήθελε και τόσο και πως έψαχνε κάτι άλλο, να λέει πως μου έβαλε προθεσμία για να γυρίσω πίσω και μετά προχώρησε στην επόμενη. Τόσα ψέματα. Και αλήθεια εγώ τι περίμενα? Περίμενα να εκτιμήσει αυτός ο άνθρωπος κάτι?? Τόσα χρόνια και ποτέ δεν το έκανε... Τώρα τον σιχάθηκα πολύ εύκολα. Τον μισώ. Μακάρι να μπορούσα να του πω στα μουτρα πόσο γελοίος είναι, αλλά νομίζω πως δεν του αξίζει ούτε αυτό. Με πνίγει βέβαια η αδικία... Κοίτα να δεις που η αγάπη μπορεί τόσο εύκολα να γίνει μίσος.Είναι η τελευταία φορά που γράφω για εκείνον. Δεν αξίζει ούτε αυτές τις αράδες.