ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας αγχώνει ο χρόνος; Εγώ, τον τρέμω. Κυλάει, τρέχει και εγώ νιώθω πιο στάσιμη από ποτέ και μόνη.Τα προηγούμενα 4 χρόνια ήμουν φοιτήτρια σε πόλη της επαρχίας. Εκεί έκανα πολλά πράγματα εκτός της σχολής όπως εθελοντισμό, δουλειά. Είχα την ανάγκη να ανακαλύψω τον εαυτό μου, ώστε να βρω τι μου αρέσει πραγματικά. Είχα την ατυχία, να βιώσω όμως και κάτι τραγικό. Είδα τη μαμα μου να αρρωσταίνει, να υποφέρει και τον Ιανουάριο έφυγε. Το πένθος είναι κάτι δύσκολο από μόνο του. Οτιδήποτε ήξερα χάθηκε και όλα έπρεπε να τα ξεκινήσω από το 0. Να μαζέψω τα κομμάτια μου και να μάθω να ζω με αυτό. Η σχολή πήγε παρά πολύ πίσω και αν και από πέρσι τον Σεπτέμβρη έκανα μια προσπάθεια να τα φέρω σε μια σειρά, ο θάνατος της μαμάς λειτούργησε ως η χαριστική βολή. Έχασα τη σειρά μου, το ίδιο και με την καραντίνα. Τον Ιούνιο έκανα μια οργανωμένη προσπάθεια αλλά τώρα δεν μπορώ να διαβάσω. Υποφέρω από ταχυπαλμίες και με έχει πιάσει άρνηση για τα πάντα. Είχα γύρω στα 10 μαθήματα, τα οποία έβγαιναν με σωστό προγραμματισμό, αλλά πάω κάθε μέρα από το κακό στο χειρότερο. Κλεισμένη όλη μέρα μέσα και με μοναδική σκέψη τη μαμά. Εκκρεμούν και αλλά ζητήματα, τα οποία με έχουν αποπροσανατολίσει εντελώς. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να έχω βρει τις ισορροπίες μου.Αχ βρε μαμά, δώσε μου λίγο κουράγιο από εκεί πάνω..