ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που χωρίσαμε ύστερα από δική του απόφαση. Όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε καμία επαφή. Εκείνος είχε ζητήσει να μείνουμε φίλοι, αλλά δεν ήθελα κάτι τέτοιο γιατί ήδη ένιωθα πράγματα γι'αυτόν και θα πλήγωνα τον εαυτό μου εάν το συνεχίζαμε απλά στο φιλικό. Μου λείπει όμως απίστευτα. Και θέλω να μάθω νέα του. Χώρισαμε λόγω άγχους για μια καινούρια δουλειά που ξεκίνησε και νοιάζομαι πραγματικά να ρωτήσω πως τελικά έχει εξελιχθεί αυτό. Από την άλλη, η λογική και ο αυτοσεβασμός μου λένε ότι έχει τελειώσει και απλά πρέπει να το πάρω απόφαση. Ότι με έδιωξε συνειδητά από τη ζωή του και δεν γίνεται να υποβιβάζω τόσο τον εαυτό μου και να επιστρέφω εκεί όπου μου έχουν κάνει προφανές ότι είμαι ανεπιθύμητη. Μετά πάλι σκέφτομαι ότι εφόσον του είπα ότι δεν θέλω να έχουμε καμία επαφή, ίσως και εκείνος να μην στέλνει για να μην με ενοχλήσει. Και ύστερα, εάν τελικά του στείλω, δεν ξέρω εάν είμαι σε θέση να δεχτώ για άλλη μια φορά την απόρριψη. Νιώθω μπερδεμένη και θυμωμένη με τον εαυτό μου που ακόμα έχω κολλήσει εκεί. Απλά γαμώτο μου έχει μείνει ένα τεράστιο γιατί. Όλο το διάστημα που ήμαστε μαζί δεν είχαμε τσακωθεί ή διαφωνήσει ποτέ. Υπήρξε κατανόηση και σεβασμός. Ήταν ο πρώτος που μου φέρθηκε με τόση στοργή και ο μοναδικός που με έκανε να δω ένα μέλλον μαζί του. Το σταμάτησε με το που είχαμε αρχίσει να έρθουμε πιο κοντά. Και νιώθω ότι δεν πρόλαβα να το ζήσω και να το χαρώ όλο αυτό. Ήμουν για πέντε χρόνια μόνη και ξαφνικά εμφανίστηκε αυτός και με έκανε να νιώσω ότι επιτέλους είχα βρει τον άνθρωπό μου. Δεν μας έδωσε μια ευκαιρία. Είπε ότι η χρονική συγκυρία δεν ήταν κατάλληλη. Και όμως, πότε οι χρονικές συγκυρίες είναι κατάλληλες; Πάντα θα υπάρχει κάτι να μας αγχώνει και να μας προβληματίζει. Αυτός δεν είναι λόγος να διώχνουμε ανθρώπους από κοντά μας. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ξέρω μόνο ότι μου λείπε απίστευτα. Ότι δεν σταματάει να περνάει από το μυαλό μου. Και ότι θέλω πολύ πολύ να ακούσω τη φωνή του ή έστω να δω ένα μήνυμα να έρχεται από εκείνον.