ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά το "όσα φέρνει ή ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος" έχει πραγματικές ρίζες. Μέσα σε λίγη ώρα έχασα το σπίτι μου, την δουλειά μου, την ζωή μου όπως ήταν ως πριν.Δεν έχω μια, δεν μπορώ να βρω δουλειά. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, με χέρια και πόδια δεμένα. Μόνη λύση να φύγω για το χωριό όπου μεγάλωσα. Ένα μικρό χωριό κάπου στην Εύβοια, με 200 κατοίκους το πολύ. Χωρίς ούτε έναν φίλο εκεί. Χωρίς τρόπο μετακίνησης (πολιτισμός μισή ώρα με το αμάξι), ούτε μμμ, ούτε τίποτα. Σκέψου πως ψωμί φέρνουν κάθε τρις (3) μέρες από το παρακάτω χωριόΣε αυτό το χωριό καλούμε να θαφτώ, να πετάξω όνειρα, ελπίδες, ανάγκες, επιθυμίες, προσδοκίες. Όλα όσα θέλω.Δεν υπάρχει λόγος ζωής εκεί.Όταν ήρθα Αθήνα πριν οκτώ (8) χρόνια. Με όνειρα για μια όμορφη ζωή, καλούς φίλους, ένα καλό σύντροφο ένοιωσα να γεννήθηκα. Τότε πείρα ανάσα μετά ούτε κι εγώ ξέρω από πόσα χρόνια.Είμαι gay, και αυτό φαίνεται. Οι άνθρωποι του χωριού πότε δεν το ανέχτηκαν αυτό. Ήμουν πάντα η πουστάρα... Πότε δεν είχα φίλους εκεί.Αυτό που τότε μου έδινε ελπίδες ήταν το πως θα μεγαλώσω και θα έρθω Αθήνα να κάνω την ζωή μου. Και τώρα, σκατά. Πρέπει να επιστρέψω εκεί που δεν έχω θέση. Εκεί που δεν χωράω με τίποτα. Ούτε εξέλιξη, ούτε φίλοι, ούτε σχέση.Ούτε τίποτα.Όμως εδώ δεν μπορώ να μείνω, δεν μπορώ! Πως; με τι; Νοιώθω σαν να πεθαίνω μέσα μου... Σε λίγες μέρες φεύγω για εκεί... Οπού θα ζω και θα εργάζομαι με τους δικούς μου σε αγροτικές δουλειές (χαμένες και τόσες σπουδές, τόσα χρόνια για το χώμα).Δεν θέλω να πάω εκεί, δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω . Πως θα αντέξω εκεί; Και το χειρότερο απ' όλα είναι πως στέρεψαν τα όνειρα μου. Νοιώθω κενός.Μας γαμάνε από παντού και εμείς απλά δεν μπορούμε να κουνήσουμε. Πως κάναμε έτσι τούτο τον κόσμο; Τόσο στενό; Τόσο κακό; Ας πάψει Θεέ μου τούτο το κακό, ας ξημερώσει φως. Ας έρθει αλήθεια!Πως γίνετε να μας κλέβουν τ' όνειρα μας; Πως;