ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ντρέπομαι τοσο πολυ που θα κάνω αυτή την εξομολόγηση, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το βγάλω απο μεσα μου.Ολα ξεκινούν απο τη σχέση μου με τη μαμα μου, η οποία σχέση, όχι ότι ειναι κακή, απλώς δεν ειναι σχέση μητέρας - κόρης απο άποψη τρυφερότητας και αγάπης. Δυστυχώς, η μητέρα μου ειναι ένας άνθρωπος αρκετά "κρύος" που ποτέ της δεν μου έδειξε τρυφερότητα, ποτέ δεν με πήρε αγκαλίτσα και ποτέ δεν με έκανε να αισθανθώ ομορφα. (Ολα αυτά τα "κατάλαβα" πολυ αργότερα, μετά απο χρονιές σκέψεις, γιατί μέχρι πιο πριν θεωρούσα πως ειναι φυσιολογικό όλο αυτό)Ας τα παρουμε τα πράγματα λίγο απο την αρχή. Εγω γενικά σαν παιδί στην οικογένεια θεωρούμαι η "ξυνή" για το λόγο ότι αν η μαμα μου πάει να με φιλήσει "ας πούμε για τυπικούς λόγους" εγω δεν θέλω. Το ξερω ότι ακούγεται τραγικό, αλλά απο μικρή ηλικία (θυμάμαι περιστατικό που ήμουν 5) δεν ήθελα να με φιλάει. Δεν ήθελα να με αγγίζει γενικά. ΟΜΩΣ να τονίσω ότι με τον μπαμπά μου για παράδειγμα, δεν ισχύει κάτι τέτοιο...ποτέ δεν είχα πρόβλημα.Και όλο αυτό μου δημιουργούσε τύψεις και τα έβαζα με τον εαυτό μου λέγοντας: "γιατί να μην θέλω να με αγγίζει; γιατί να μην θέλω να με φιλήσει;"Ας μπω στο ψητό...θυμάμαι απο την ηλικία περίπου των 10 ετών, συνεχώς όπου και να βρισκόμουν, είτε ήταν σχολειο, είτε αγγλικα, είτε με φίλους, πάντα ήθελα να με "αγαπήσει" κάποια γυναίκα σαν παιδί της. Δηλαδή να με κάνει απλώς μια αγκαλίτσα, τίποτα άλλο. Και μεσα μου αισθανόμουν τόσο άσχημα! Έλεγα ότι όλο αυτό δεν ειναι φυσιολογικό. Έπιανα τον εαυτό μου σχεδόν να "ερωτεύεται" μια γυναίκα και να μετράει τις ώρες για το ποτέ θα την ξαναδεί. Σε εκείνη την ηλικία δεν ήξερα ότι όλο αυτό συνέβαινε επειδή δεν είχα νιώσει την αγάπη της μαμάς....αυτό το κατάλαβα μετά απο πολλα χρονια ατελείωτων σκέψεων.Αυτό που θέλω να εξομολογησω και να το βγάλω απο μεσα μου ειναι ότι ακόμα και σήμερα, που είμαι 21 χρόνων, "παθαίνω" το ιδιο πράγμα με γυναίκες που γνωρίζω. Να τονίσω ότι πάντοτε οι γυναίκες αυτές ειναι σε ηλικία κοντά στης μαμάς μου ... δεν πρόκειται δηλαδή να το πάθω με κάποια συνομήλικη. Και ξερω πως δεν είμαι ομοφυλόφιλη, καθώς ποτέ δεν "αγάπησα" κάποια απο αυτές τις γυναίκες ερωτικά...ήθελα μόνο μια αγκαλιά, ένα χάδι, να μου πουν ένα "σ'αγαπω".Αυτό που με στεναχωρεί και με τρελαίνει ειναι το "ποτέ θα σταματήσω να το παθαίνω αυτό;" Και ίσως όλο αυτό να ειναι και ο λόγος που ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα ερωτικά! Ποτέ μου δεν έκανα σχέση και ούτε με ένοιαζε αν θα τα "φτιάξω με κάποιον".Και όλο αυτό με στεναχωρεί γιατί νιώθω πως δεν είμαι φυσιολογική! Θα έπρεπε στην ηλικία μου να είχα σχέση και όπου και να πάω να με νοιάζει αν θα δω έναν ωραίο άντρα, και όχι "όλο αυτό" που περιέγραψα παραπάνω. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι να κάνω σχέση...αηδιάζω και μόνο στη σκέψη, και ειλικρινά δεν ξερω γιατί!Τι να πω. Η επιστήμη μάλλον σηκώνει τα χέρια ψηλά σε εμένα! Σας ευχαριστω για τον χρόνο σας και συγνώμη αν σας κούρασα!