ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το πράγμα έχει ως εξής: Πριν κανα 2 χρόνια ξεκίνησα να κάνω παρέα με 3 κοπέλες που γνώρισα στη σχολή και,μάλιστα, τη μια από αυτές την ήξερα και από το σχολείο αλλά ποτέ δεν έτυχε να βρεθούμε σε κοινή παρέα άρα και να γίνουμε φίλες. Τα πράγματα πήγαιναν πάρα πολύ καλά,βγαίναμε,βρισκόμασταν στη σχολή,τηλέφωνα,μηνύματα,διακοπές μαζί δύο καλοκαίρια σερί..Επικοινωνούσαμε σε άλλο επίπεδο,τις αισθανόμουν δικούς μου ανθρώπους,το ίδιο θεωρώ και εκείνες.Περάσαμε πολλά,από αφραγκίες,οικογενειακά προβλήματα μέχρι σκάρτους γκόμενους.Ώσπου από το Σεπτέμβρη μέχρι και σήμερα με αφορμή την 3μηνη κατάληψη της σχολής μας μιας και είμαστε φοιτήτριες του ΕΚΠΑ,άκρα του τάφου σιωπή...Έπαιρνα τηλέφωνα και δεν το σήκωναν,έστελνα μηνύματα και ένιωθα πως απαντούσαν με το ζόρι,προσπαθούσα να κανονίσω να βρεθούμε και πάντα δεν μπορούσαν.Και,φυσικά,δεν έκαναν καμία κίνηση οι ίδιες για να επικοινωνήσουν μαζί μου,να δουν αν ζω,βρε αδερφέ...Με τη μόνη που είχα και έχω τακτική επαφή είναι με την κοπέλα από το σχολείο με την οποία προσπαθούσαμε συνέχεια να βρεθούμε με τις υπόλοιπες αλλά μια,δυο,τρεις φορές δεν μπορούσαν και έτσι βγαίνουμε πλέον μόνες.Όταν ρώτησα τις άλλες δύο( κάποια στιγμή που μου δόθηκε η ευκαιρία) τι έχει συμβεί η μια κοίταζε στο γάμο του Καραγκιόζη λες και δεν καταλάβαινε τι της έλεγα και η άλλη μου έδωσε την Οσκαρική απάντηση: "Είναι φυσικό να χάνονται οι άνθρωποι". Πραγματικά,όμως,γιατί δεν καταλαβαίνω τίποτα; Έχω φταίξει κάπου; Και όταν τις ρώτησα γιατί δεν είπαν τίποτα; Μήπως να το πάρω απόφαση ότι τελείωσε και να πάω παρακάτω;