ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην αρχή σου κακοφαινεται το νούμερο. Χτυπάει κάπως το 40. Σιγά σιγά συνηθίζεις. Στα 45 νιώθεις "κι είμαστε ακόμα ζωντανοί". Εν τω μεταξύ αντιλαμβάνεσαι πως έχει κυλήσει η μισή ζωή σου. Κάτι έκανες τόσα χρόνια, δράσεις κι αδράνεια που σου έμαθαν πολύτιμα πράγματα. Σμίλεψες τον εαυτό σου. Χαρές, λύπες, πόνος, σφαλιάρες της ζωής, πάλη με τον εαυτό σου... Στο τέλος της δεκαετίας καταλήγεις με τη φάτσα του Παπαδόπουλου στους απαράδεκτους: Τι έγινε ,ρε παιδιά; Πότε έφτασα εδώ; Προσωπικά έχω μια ασυμβατότητα αριθμού και αίσθησης. Αν με ρωτήσεις νιώθω μια δεκαετία κάτω. Κι επειδή δείχνω μικρότερη, αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Βλέπω συνομηλίκους, αφημένους σε κάθε επίπεδο, σωματικο και πνευματικό, και με ενοχλεί. Πέτρα που κυλάει δε χορταριαζει, λέει το ρητό, κι εγώ είμαι αυτή η πέτρα! Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που νιώθουν έτσι άραγε;