ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκείνο το απόγευμα ήμουν στις ΄΄ομορφιές μου΄΄, είχα πάει για ψώνια για κάτι δωράκια σε φίλους και είπα να προσέξω λίγο την εμφανισή μου μήπως και ανέβει η ψυχολογία μου μετά από έναν πολυ απαιτητικό και εξοντωτικό ρυθμό του Μαϊου στη δουλειά.Πρίν προλάβω να περάσω στον απέναντι δρόμο σκοντάφτω απο τις ψηλοτακουνες γόβες μου και σωριάζομαι κυριολεκτικά στην άκρη του πεζοδρομίου...η απόλυτη σκηνή ιλαροτραγωδίας!!Προθυμοποιείται κάποιος απο τους περαστικούς να με βοηθήσει...μου δίνει τις τσάντες με τα ψώνια και με ρωτά εαν είμαι καλά ή αν πονάω κάπου, αμήχανα και χωρίς σκέψη γυρίζω το κεφάλι μου λέγοντας:‘‘σας ευχαριστώ πολύ‘‘ και τότε συναντάω ένα υπέροχο χαμόγελο, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και μια πολύ διακριτική και αρρενωπή φιγούρα να με κοιτάζει με απορία.... Κάτι συνέβει τότε, ίσως η ευτυχία τρύπωσε απο μια πόρτα που είχαμε και οι δύο ξεχάσει ανοιχτή και απο εκείνο το απόγευμα μέχρι και σήμερα είμαστε συντροφοι, ουσιαστικά μαζί χωρίς δεύτερες σκέψεις, με μιά υπέροχη αίσθηση γαλήνης για ότι ζούμε ή ότι μπορούμε να ζήσουμε..