ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν χρόνια , θυμάμαι αλητοπαρέα, φίλοι καλοί ,χαβαλές και πλάκες στο σχολείο, μουσική,τσιγαρλίκια, τσαμπουκάδες με παρέες απο άλλες γειτονιές, μαγκιές στο μπιλιαρδάδικο της γειτονιάς, είχαμε και ηλεκτρονικά τότε εκειμέσα, τα ομορφοκόριτσα του λυκείου , καμάκια , κουβέντες απο κολλητή σε κολλητό ,ραβασάκια, ενα πακέτο κάμελ στην τσέπη σου και ήσουνα ο πρώτος μάγκας,τα πρώτα ρέηβ πσαηκεντέλικ πάρτυ, τα λάηβ της Γενιάς του Χάους ,και τα μωρά στην φωτιά να παίζον σε παιδικές χαρές, πιοτό , φασώματα,να χουμε φαει σφαλιάρες απο θηρία ασφαλίτες που μας πιάσανε με χόρτο εξω απο τσιγγάνικους καταυλισμους και μας κάνανε πλάκα οτι θα φωνάξουν τους γονείς μας, θεικό άγχος την ημέρα πριν το πρώτο μάθημα των πανελληνίων για το αν θα βγάλεις καλο βαθμο-ασχετο για το εαν την υπόλοιπη χρονιά κοροίδευες, μονο και μονο για τους γονείς γράφαμε τότε.....το παραδέχομαι τούτο στη νέα γενιά, πως απο τόσο νεαρή ηλικία πχ 13-15 αποφασίζουν οτι θελουν να γινουν δικηγόροι ή γιατροί και αρχίζουν το διάβασμα απο τόσο νωρις, δε ξέρω ισως να χει να κανει με την ψυχοσύνθεση του καθενός , παντως σε αυτες τις ηλικίες εμείς είμασταν παιδιά και όχι καριερίστες..εναν τέτοιο καιρό λοιπόν μερικές μέρες μετά το τέλος της τρίτης λυκείου αρχίσαμε με την παρέα να συχνάζουμε σε ενα νέο στέκι κάπου στο Χαλάνδρι..δεν ξέρω το πώς η το γιατί δεν θυμάμαι καν γιατι μας άρεσε το Χαλάνδρι αλλα τέλοσπάντων αρχίσαμε να συχνάζουμε εκει σε ενα μαγαζι που έπαιζε ροκάκια και γενικα ωραία μουσική.γραφικό το μέρος , τοίχοι με ξεχαρβαλωμένο τούβλο , καναπέδες , μπουκάλια , ήταν το πάμπ κάποιας βρωμερής απο την κάπνα συνοικίας σε μια βιομηχανική ζώνη οπου συχνάζανε θαμώνες-εργάτες των ανθρακωρυχείων με τα χιλια δυο ανεκπλήρωτα όνειρα ή κάποιο μπαράκι δίπλα στη Σοφοκλέους στο Χρηματιστήριο Αθηνών για να ξεσκάνε μετα το μεσημεριανό παιγνίδι οι εκατομμυριούχοι των προαστίων..τελοσπάντων αρκετες ημέρες σε αυτο το μαγαζί έβλεπα κάθεμερα ενα νεαρό πανέμορφο κορίτσι με κατάξανθα μαλλιά και γυμνασμένο σώμα , κάθεμέρα με διαφορετική παρέα ,αγκαλιές και παιχνίδι με νεαρούς διαφορετικούς κάθεμέρα,χωρίς απ οτι συμπέραινα να ηταν με καποιον απο αυτους σε σχέση τυπική ή μη, ήταν το στέκι της δεν χώραγε κουβέντα, ὀμορφη , χορευταρού , κοινωνική , καπνίστρια σαν και μένα, μου είχε κλέψει τα μυαλά δεν το πολυσκέφτηκα εκεινο το βραδυ σαν γύρισα σπίτι μου.. μόλις την ξαναδω θα της ζητήσω να βγούμε ,αποφάσισαπράγματι μετα απο μερικές ημέρες , την πετυχαίνω οπως πηγαίναμε με την παρέα στο μαγαζί στο δρόμο μαζι με δυο φίλους της. Την πλησίασα ευγενικά και αφου χαιρέτησα και τους δυο απο την παρέα,και αυτοι στο μαγαζι πηγαίνανε ,την ρώτησα το ονομα της και μου είπε το δικό της , της είπα οτι την βλέπω στο μαγαζί αυτο και μου είπε και αυτη οτι με βλέπει,της πρότεινα να καθίσουμε ολοι παρέα μαζι και κάποια μέρα αμα θα ήθελε να βγούμε μαζί . Της ζήτησα το κινητό και αυτή μου ζήτησε το δικό μου καλύτερα - ήξερα οτι δε θα με πάρει ποτέ - της το έδωσα και τους καληνύχτισα.Στενοχωρἠθηκα λιγο τις πρώτες βδομάδες που δε με πήρε αλλα δεν την ξαναενόχλησα,και ας την έβλεπα εκει ενα γειά το λέγαμε,δεν της ξαναζήτησα ποτε γιατι δεν, λίγο το πιοτο , λίγο οι παρέες με την πλάκα , λίγο λίγο ξεχάστηκαν ολα17 χρόνια μετά , είμαι εδώ και σας γράφω..... ο χαρακτήρας η ψυχή , η προσωπικότητα μου ολα αυτα σβήσανε στο πέρασμα του χρόνου , είναι σαν να μου τα έκλεψε κάποιος, πλέον αναλογιζοντας τα χρόνια αυτα που περάσανε νιώθω σαν να μην τα έζησα ποτέ , προσπαθώ να θυμηθώ να ξανανιώσω το πρώτο φιλί , την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα και δε μπορώ, ειναι απλα μια μισή μαύρη εικόνα που τρεμοπαίζει.. το πιοτό ηταν ο πιο καλός μου φίλος τελικά ,με βοηθάει και ξεχνάω της ζωής την πραγματικότητα, Τίποτα άλλο δεν ήμουνα στα μάτια αυτου του κοριτσιού απο ενας κατάντιας άσχημος αποτυχημένος που απλα λόγω ευγένειας για να μην τον στενοχωρήσει - και της το παραδέχομαι αυτό , ανθρωπιά δε το συζητάω - μου έκανε τη χάρη και πήρε το νούμερο μου με τη ψεύτικη υπόσχεση οτι θα με καλέσει, αντι να μου δώσει το τηλ της. Πόσο χάλιας νιώθω ?Ζήτησα εγώ να γεννηθώ έτσι ?? Να συμβιβαστώ να κοιτάξω στα κυβικά μου θα πούν κάποιοιΠοσο σκουπίδι ποσο τιποτένιο ποσο σίχαμα με έκανες να γεννηθώ έτσι Φύση , Θεέ , Θεοί , τυχες ,μοίρες ,dna και δε ξέρω γω τι άλλο δίαολο , και όχι ο κούκλαρος με τις γκρίζοπράσινες ματάρες και τα ελέη και τα προικίσματα και να μπορούσε να με ερωτευτεί και να γράφει χαράματα για πάρτυ μου για ερωτες και πόσο με λατρεύει η καθεμιά στο λίφο ????Συνεχίστε να κοροιδεύετε αυτους που "Ερωτευτήκαν χωρις Ανταποκριση" , αυτους που γεννηθήκανε άσχημοι , αυτους που γεννηθήκανε χωρίς χωρίς και χωρίς......