ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σε είδα, φευγαλέα, μέσα απ'το τζάμι ενός μαγαζιού καθώς περνούσα απ΄έξω. Το αστείο είναι ότι το πρόσωπο σου ήταν που έψαχνα στον κόσμο. Δε σταμάτησα, ούτε μπήκα να σε χαιρετήσω. Δε θα χες πρόβλημα, θα χαιρόσουν να με δεις. Αλλά τι νόημα είχε; Τι νόημα είχε που όταν γνωριστήκαμε νιώσαμε μια αμοιβαία άνεση και έλξη; Που μιλούσαμε και ξεχνούσαμε τους άλλους γύρω μας; Δεν ήταν καθόλου καλό το timing. Όταν το παραδεχτήκαμε και οι δύο, έλεγα:"πάμε γι'άλλα", αλλά κατά βάθος περίμενα. Οι μήνες πέρασαν, εσύ δε ξέρω πλέον σε τι φάση είσαι, κίνηση δεν έκανες καμία. Βασικά μπούρδες, αν ήταν τόσο αμοιβαίο όσο νόμιζα, δε θα άφηνες τόσο καιρό να περάσει έτσι. Οπότε μάλλον δεν είσαι και αυτό που ψάχνω. Κι έτσι συνέχισα να περπατάω, σαν όλον τον υπόλοιπο κόσμο που περνούσε μπροστά απ'το μαγαζί ενώ εσύ ήσουν εκεί.