ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άλλη μία περίεργη νύχτα. Από αυτές που ξυπνάω και βρίσκω το μυαλό μου κολλημένο σε σένα, και μετά δε μπορώ να ξανακοιμηθώ (ευτυχώς δεν είναι πολλές πια). Έχω σταματήσει και το κάπνισμα, δε στο έχω πει, και απλά βγαίνω στο μπαλκόνι, μέχρι να χαράξει. Μου λείπεις, πολύ.Βλέπω φωτογραφίες σου, υπάρχουν αρκετές στο fb, κάποιες ίσως δε τις ξέρεις ούτε εσύ. Ξέρεις τι κοινό έχουν όλες αυτές; ενώ είσαι με παρέες, δείχνεις ένα κλικ πιο πέρα, σε πραγματική ή ψυχική απόσταση. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξα σε σένα. Πριν αρχίσουμε αυτό που δε ξεκίνησε.Κυκλοφορούν και άλλες γύρω μου, έχω ανοίξει την πόρτα για τα καλά φαίνεται. Εγώ απολαμβάνω το ενδιαφέρον τους, αυτές θαυμάζουν την αυτοπεποίθησή μου (μόνο εσύ ξέρεις, εσύ με έχεις «δει» να τα χάνω, ίσως μόνο εσύ μπορούσες να το προκαλέσεις αυτό), και μέχρι εκεί. Δεν έχω διάθεση πλέον για κάτι παραπάνω –ούτε όταν ανάμεσά τους διακρίνω το είδος της γυναίκας που κατάλαβες ότι προτιμώ.Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικό, αν θα μπορούσαμε να το ζήσουμε έστω και για λίγο. Είναι στιγμές που νιώθω πως θα ξανασυναντηθούμε, δε ξέρω –το δικό σου ένστικτο τι λέει;Έχω μιλήσει σε μία φίλη μου για σένα. Μου λέει ότι με άφησες, και πρέπει να νιώθω θυμό. Δε μπορώ. Αν κάποιος πρέπει να είναι θυμωμένος, λέω, αυτή είσαι εσύ. Το πιστεύω; Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Μόνο για την αγάπη που νιώθω για σένα