ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα η αναμονή των γενεθλίων μου περιλάμβανε μια ευχάριστη προσμονή,αυτή των δώρων,των ευχών,κ.τ.λ.Φέτος όμως,εκτός της οικονομικής κρίσης που αγγίζει τους πάντες συμπεριλαμβανομένης κ της οικογένειας μου,νιώθω κ μια άλλου είδους κρίση,αυτή της ηλικίας.Οχι της ηλικίας αυτής καθαυτής(19 γίνομαι κ έχω την ελπίδα πως μπορώ να αλλάξω τα πράγματα που με αφορούν κ ίσως ουτοπικά κ τον κόσμο γύρω μου),αλλά ότι νιώθω τη ζωή μου να περνά χωρίς να γίνεται κάτι σημαντικό ή ιδιαίτερα ευχάριστο για εμένα(ίσως ακούγεται εγωιστικό,αλλά αυτό αισθάνομαι)... Πολλοί θα πουν οτι είναι αποθαρυντικό ίσως κ λυπηρό να μιλάει έτσι για τη ζωή του ένα παιδί αυτής της ηλικίας,αλλά πιστεύω οτι,όπως κ αρκετοί γύρω μου,βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο.Οικονομικό,σαφώς-αφού όπως πολλά άτομα στην ηλικία μου εξαρτώμαι οικονομικά από τους γονείς που αυτή την περίοδο βρίσκονται σε περίεργη φάση οικονομικά(κ δυστυχώς επηρεάζονται κ ψυχολογικά κ δεν μου αρέσει που βρίσκονται σε κατάπτωση εξαιτίας κάποιων ηλίθιων που αποφάσισαν να παίξουν με μια ολόκληρη χώρα κ των παρτάκιδων ψηφοφόρων τους-κ όχι οι γονείς μου ούτε ψήφισαν ούτε τα έφαγαν μαζί τους!),αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό,καθώς δεν πιστεύω πως η ζωή μας περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα χρήματα κ οτι κάποια στιγμή τα πράγματα-όταν καταφέρουμε να αλλάξουμε έστω κ λίγο το σαθρό πολιτικό μας σύστημα,την λανθασμένη νοοτροπία και τους ανίκανους αχόρταγους που διοικούν-θα καλυτερέψουν. Μεγαλύτερο πόνο μου προκαλεί το γεγονός ότι βρίσκομαι σε μία ηλικία που έχοντας τελειώσει το σχολείο θα έπρεπε θεωρητικά(ναι ξέρω σπάνια συμβαίνει στα αλήθεια)να ασχολούμαι κ να κυνηγάω αυτό που πραγματικά μου αρέσει,αλλά αντίθετα βρίσκομαι σε ένα(καλό μεν κ όχι δεν με πίεσε κανείς να πάω εκεί)ΑΕΙ,που αν κ το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον είναι άσχετο με το τι μου άρεσε κ ονειρευόμουν πάντα να γίνω(συναίσθημα γνωστό σε πολλούς,ιδίως σε όσους δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε κάποια από τις σχολές της αρεσκείας τους με τις Πανελλήνιες,οχι δεν αντιμετώπισα τέτοιο πρόβλημα). Μπορεί να ακουστεί κλισέ και ψωνίστικο,αλλά από την εφηβεία μου ήθελα να γίνω ηθοποιός(σημαίνει φως,κ τα συναφή).Αυτό το κατάλαβα(εννοείται πως από μικρή ευχαριστιόμουν όσο τίποτε άλλο το σινεμά κ το θέατρο)αφού έπαιξα σε 2-3 παραστάσεις στο δημοτικό κ στο γυμνάσιο κ είδα οτι με γέμιζε ως ασχολία(σε αντίθεση με τα διάφορα,αδιάφορα τα περισσότερα,σπορ που με έτρεχαν οι γονείς μου να δοκιμάσω μέχρι τότε)κ άκουσα καλά λόγια(ελπίζω αληθινά)από όσους καθηγητές κ μαθητές σχετίζονταν με τις παραστάσεις που κάναμε.Αν κ έχω πολλά χρόνια να παίξω,ακόμα αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν είχα βρει μια θεατρική ομάδα να πηγαίνω(μένω σε ένα ανατολικό προάστιο της Αθήνας,όπου αυτό το είδος ομάδων είναι δυσεύρετο,αν υπάρχουν είναι για παιδιά δημοτικού άντε και γυμνασίου),αν είχα επίτηδες αποτύχει στις Πανελλήνιες για να περάσω σε ΑΕΙ θεατρικών σπουδών ή τόσο παταγωδώς για να αναγκάσω τους γονείς μου να με στείλουν σε κάποια ιδιωτική θεατρική σχολή.Βέβαια ακόμα μπορώ να γραφτώ στη θεατρική του πανεπιστημίου μου, την οποία όμως,αν κ ξέρω οτι υπάρχει και λένε οτι είναι καλή,ακόμα δεν γνωρίζω πως να προσεγγίσω κ όπως μου είπε κ μια φίλη που γράφτηκε στη θεατρική ομάδα της σχολής της(πράγμα που όταν το άκουσα ζήλεψα λίγο-εγωιστικό,το ξέρω,καθώς η φίλη μου στάθηκε τυχερή να κάνει αυτό που όσο τίποτε άλλο ήθελα κ χωρίς να την ενδιαφέρει κ ποτέ ο χώρος)"δεν θα σε πάρουν όποτε εσένα σου καπνίσει,αλλά στην αρχή του χρόνου πριν συμπληρώσει τον απαιτούμενο αριθμό ατόμων η ομάδα.Sorry,try again".I'll try again,το επόμενο εξάμηνο,αν κ τα σενάρια της ενδεχόμενης αποτυχίας μου μπροστά σε πολλούς ψαγμένους ίσως θεατράνθρωπους,με τρομάζουν!Αλλά θα κάνω αυτό το πρώτο βήμα και όπου βγεί! Κάτι ακόμα που με απασχολεί είναι η αποτυχία μου στον αισθηματικό τομέα.Κ ναι δεν είμαι ούτε άσχημη,ούτε φυτό κ δόξα τω θεω κ τα γονίδια μου υγιής κ σωματικά-"I've got all ,my limbs and features" :P -(άρα ούτε χοντρή που δεν είναι κάτι κακό αλλά κάποιοι μπορεί να το σκεφτούν καταφεύγοντας σε λάθος συμπεράσματα)!Παρόλα αυτά είμαι μόνη μου αρκετό καιρό κ βλέποντας πως δεν βρίσκω κάποιον να ερωτευτώ ούτε καν να φλερτάρω κ ιδίως όταν βλέπω τις φίλες μου να τα πηγαίνουν εξαίσια σε αυτόν τον τομέα(κ ας μην είναι ομορφότερες,πιο κοινωνικές,in fashion ή κάτι άλλο σε σύγκριση με εμένα),νιώθω πιο μόνη από ποτέ κ φυσικά άχρηστη,γιατί αφού κ όμορφη είμαι κ με ok iq κάτι λάθος κάνω βρε αδερφέ!Εκεί όμως που μου έρχεται να βάλω τα κλάματα είναι όταν μου εξομολογούνται friend-zoned κ που δεν θα γύριζα να κοιτάξω τύποι(είναι αλαζονικό,αλλά δεν με ενδιαφέρει)οτι είναι ερωτευμένοι μαζί μου κ φυσικά όταν ακούω φίλους,συγγενείς,γνωστούς κλπ να μου λένε τι τέλειο πρόσωπο που έχεις(κ το σώμα ok είναι απλά λίγο ύψος θέλει,πάλι καλά που δεν τρώω πολύ,με όλα αυτά μου έχει κοπεί η όρεξη κ σκέφτομαι πως αν γίνω κ χοντρή δεν θα με πλησιάζει ούτε έντομο!)κ σκέφτομαι οτι εδώ κ ενάμιση χρόνο περίπου είμαι μόνη μου κ αισθάνομαι τελείως κενή κ ηλίθια,που όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος δεν είμαι ικανή να βρω ένα σύντροφο(της προκοπής δεν το συζητάμε καν).Αυτό που φοβάμαι όμως,παρόλο που εγώ μια χαρά νιώθω με τον εαυτό μου ως single(αν εξαιρέσουμε το αίσθημα της μοναξιάς κ της αποτυχίας),είναι μην αρχίσουν να με λυπούνται οι γύρω μου, γιατί όταν στην all time classic ερώτηση "παίζει τίποτα με κανέναν αυτό τον καιρό" ακούνε για τόσους μήνες οχι κ οχι,μέχρι κ οι στενότεροι μου φίλοι θα αρχίσουν να ανησυχούν κ ίσως κ να με λυπούνται κ αυτό είναι σίγουρα κάτι που,όπως όλοι,δεν θέλω καθόλου... Αμμ,δεν ξέρω πως να τελειώσω αυτό που έγραψα...Αλλά ελπίζω μέχρι αύριο να αλλάξει κάτι,για να κάνω χαρούμενα γενέθλια χωρίς βεβιασμένα(από μέρους μου,κ πάντα εκθαμβωτικά)χαμόγελα! #FUCK MY LIFEP.S.:Ως ανασφαλής ψωνάρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης κ ίσως κ κατάθλιψης(οχι βέβαια,αστειεύομαι!Life's a bitch,αλλά μην μας παίρνει κ τόσο από κάτω!),ελπίζω να σας αρέσει αυτό που έγραψα...P.S.2:Μην γράψετε σας παρακαλώ πολύ κακεντρεχή σχόλια,γιατί αν γίνει αυτό θα χάσω το στοίχημα που έβαλα με την κολλητή μου και θα πρέπει να δώσω στην καθηγήτρια που δεν με πέρασε να καταπιεί το φούξια-κοραλί μανό μου(Ε,εντάξει ήταν σκύλα που έκοψε με 4 άλλα αυτός,εκτός του οτι η bbf μου είναι psycho,δεν είναι κ λόγος να την ξεκάνουμε την γυναίκα κ να πάμε κ φυλακή(όπου εκεί μια κάποια κατάθλιψη αναγκαστικά την παθαίνεις)! :Pxoxoxo Η 19χρονη σε μια μέρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (σαν τίτλος δευτεροκλασάτου ρομαντικού βιβλίου ακούγεται,αλλά τι να κάνω στέρεψε το μυαλό μου από ιδέες!)