2.7.2016 | 15:06
Το πρόβλημα με εμάς τους καταθλιπτικούς
Είναι ότι αρχής γενομένης έχουμε μια ευαισθησία, μία προσδοκία για κάτι καλό (από έναν άνθρωπο, μία κατάσταση, ξλπ). Αυτό καμιά φορά μας βγάζει από τον δρόμο της αντικειμενικής θέασης των πραγμάτων και μας κάνει να ψάχνουμε μέχρι και τη σωτηρία μας σε εξωγενείς παράγοντες. Αλλά μόνο μόνοι μας μπορούμε να σωθούμε, με τη δική μας προσπάθεια. Δεν είναι ότι δεν το αξίζουμε να μας βοηθήσει κάποιος, αλλά ακόμα και τα βάσανά μας πέρα από παθήματά και μαθήματά, αναδεικνύουν εμάς τους ίδιους αναλόγως πως τα αντιμετωπίζουμε. Προς κάθε ομοιοπαθή που βλέπω να ρωτάει εδώ, έχετε πολύ περισσότερη δύναμη από όση νομίζετε. Κι αυτό δεν μου το έμαθε κανένας ειδικός και κανένα βιβλίο. Μέσα από πίκρα το πήρα αυτό. Για μένα είστε από τους καλύτερους χαρακτήρες, γιατί αυτή η κατάσταση δείχνει την ένταση του ενδιαφέροντος σας και μια ευαισθησία που θα σας εξελίξει στην καλύτερη εκδοχή σας! Αλλά η ζωή είναι μάχη μέχρι το τέλος της.Μια παθούσα εδώ.