ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
1.5.2019 | 19:43

Το πρόβλημά μου...

... είναι συνηθισμένο.Δεν έχω παρέες, ούτε σχέση, με αποτέλεσμα να είμαι ολομόναχος.'Εχω όρεξη να κάνω πράγματα, αλλά αντ' αυτών 'κάθομαι' και αφήνω τις μέρες να περνούν... Γενικά βγαίνω από το σπίτι, πηγαίνω για περπάτημα, ψωνίζω από το σουπερμάρκετ και προσπαθώ να είμαι ενεργός, αλλά τι να το κάνεις, σημασία έχει να κάνεις κάτι σταθερό, σε εβδομαδιαία βάση για να μπορείς να συναντάς άτομα και να γνωρίζεστε καλύτερα φορά με τη φορά...Εχω ξεκινήσει μαθήματα ξένης γλώσσας, και με κάτι απασχολούμαι αλλά μιλάμε απλώς για 2 δίωρα την εβδομάδα. Και εκεί έχω γνωρίσει κάποια άτομα αλλά κανείς δε ψήνεται για περισσότερες επαφές (εκτός μαθήματος), όχι μόνο με εμένα αλλά και μεταξύ τους... Είμαστε σε μια ηλικία (γύρω στα 25 όλοι μας) που προφανώς όλοι έχουν τις παρέες τους απο το σχολείο, τη σχολή, τη δουλειά ή και τη κοινωνική τους ζωή γενικότερα και δύσκολα θα έρθουν κοντα με άτομα με τα οποία συνυπάρχουν 2 φορές την εβδομάδα...Οπότε δε βγαίνει κάτι από αυτό.Και έτσι, δε ξέρω τι να κάνω.Και κάθε μέρα που περνά εξαντλούμαι ψυχολογικά όλο και περισσότερο...Τα 'χω κάνει σκατά τόσο καιρό και τώρα που το έχω συνειδητοποιήσει, αισθάνομαι οτι είναι αργά για να το αλλάξω και οτι θα χρειαστεί πάρα πολύς χρόνος και πολλή τύχη για να υπάρξει η οποιαδήποτε αλλαγή...Έχω στα υπόψιν μου να ξεκινήσω κάποια μαθήματα από Οκτώβριο, γιατί η σχολή που σπουδάζω ακόμα είναι ψιλοάθλια και δε με καλύπτει, και εκεί ίσως να γνωρίσω κάποια άτομα (πλέον προσπαθώ να είμαι πιο ανοιχτός και προσιτός, και σε γενικές γραμμές από οτι έχω δει και απο τη συναναστροφή μου με τα παιδιά από τη ξένη γλώσσα, τα καταφέρνω αρκετά καλά) αλλά και πάλι δεν είμαι αισιόδοξος οτι θα γνωρίσω άτομα που θα ενδιαφέρονται και για παρέα εκτός μαθημάτων, παρά μόνο για όσο θα συνυπάρχουμε στα μαθήματα (το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στα χρόνια της σχολής, αλλά εκεί φταίω και εγώ γιατί ήμουν κλειστός σαν χαρακτήρας και δεν έδινα ευκαιρίες στο να με γνωρίσουν οι άλλοι, - ένα απο τα σκατά που έχω κάνει, όπως σας προείπα...- ) ή οτι μεταξύ αυτών των ατόμων θα υπάρξει κάποια κοπέλα η οποία θα δείξει ενδιαφέρον για μένα και οτι γενικά θα αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση...Γενικα προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, αλλά η ζώη μου μέχρι τώρα μόνο θετικά δεν έχει κυλίσει οπότε παλεύω με τον εαυτό μου συνεχώς για να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων...Τέλοσπάντων, θα μπορούσα να πω κι ακόμα περισσότερα, αλλά μάλλον σας έχω κουράσει...Ευχαριστώ όσους έφτασαν την ανάγνωση έως το τέλος και συγγνώμη για τυχόν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη...
2
 
 
 
 
σχόλια
Βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Από τότε που ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια ακούω συνεχώς ότι είναι πανεύκολο να κάνεις φίλους κ παρεες κλπ. Τώρα βρίσκομαι στο 4ο έτος έχοντας χαθεί με όλους, αφού κανείς ποτέ δεν είναι διαθέσιμος. Έχω πολλές δραστηριότητες κ ενδιαφέροντα με τα οποία ασχολούμαι παρόλα αυτά πουθενά δεν υπάρχει κάποιο άτομο το οποίο να είναι σε παρόμοια φάση με εμένα είτε ηλικιακά είτε σαν τρόπο σκέψης και ζωής. Δεν παραπονουμαι, απλώς συνεχίζω στην αρένα της ζωής... Πάντως θα χαιρόμουν πολύ αν ήθελες να μιλήσουμε. :)