ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετα απο πολυ καιρο ανεργιας και με οικογενεια που εχει οικονομικες δυσκολιες, βρηκα δουλεια σε fast food. Ειμαι εκει εδω και 5 μερες. Εκει ειναι και μια αλλη που δουλευει 7 χρονια. Μου το παιζει αφεντικο και με εχει φερει στα ορια μου να φυγω. Δεν εχω αναλογη προυπηρεσια, τωρα μαθαινω τη δουλεια αυτη. Μου μιλαει επιθετικα και προσβλητικα. Δεν εχω κανει κανενα λαθος, απλα εχω αγνοια και ρωταω πραγματα για να μαθω και ειναι λογικο να κινουμαι σε πιο αργους ρυθμους, ειναι ολα πρωτογνωρα για μενα. Τον εργοδοτη δεν τον βλεπω. Μου σπανε τα νευρα οταν ειμαι στη δουλεια και προσπαθω να το παιζω ηρεμη και χαλαρη για να μην με βλεπουν κακοδιαθετη οι πελατες. Οταν φευγω απο εκει, νιωθω τοσο πεσμενη ψυχολογικα που δεν εχω διαθεση για τιποτα, δεν εχω ενεργεια. Αν μιλησω στον εργοδοτη, που δεν τον συνανταω και ποτε, και της ανοιξει κουβεντα, αυτη θα τα πει οπως θελει και θα την πιστεψει αφου την εχει και τοσα χρονια. Της ειπα να μου μιλαει καλυτερα και ειπε οτι δεν με εχει προσβαλει ποτε. Καλα νταξει... Πολυ θα ηθελα να μην την ξαναδω ποτε, αλλα οι γονεις μου λενε οτι δεν υπαρχουν δουλειες και οτι αυτα ειναι συνηθισμενα σε δουλειες και να συνεχισω. (Παντως στην προηγουμενη δουλεια μου που ηταν και η πρωτη, συνεργαζομουν με ολους αψογα). Τη μιση μερα που την βλεπω, πιεζομαι, και την υπολοιπη δεν εχω διαθεση για τιποτα. Απολυτως τιποτα. Δεν θελω να ξαναπαω και ο πατερας μου ειπε οτι αν ειναι να φυγω, θα μιλησει στον εργοδοτη για το θεμα αυτο. Θα μπλεχτουν ετσι τα πραγματα και θα ειναι χειροτερα. Θελω να φυγω.