ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι μονη,συνεχεια,ειναι λες και φοβαμαι λες και σνομπαρω η ιδια τον εαυτο μου για να γνωρισω καποιον,ειμαι 22,κλαιω λιγο τωρα που γραφω,ολες μου οι μερες περνανε καπως ετσι,μια προσποιουμαι οτι ολα ειναι καλα,μια δεν εχω δυναμη πια για αυτο και με περνει απο κατω,δεν εχω κανει σεξ,ειμαι παραξενη το ξερω,σκεφτομαι ποσο κακος ανθρωπος μπορει να ειμαι για να εχω καταληξει ετσι,αγχωνομαι πως θα ειμαι παντα ετσι,νιωθω πως δεν ειμαι εγω αυτη,αλλιως τα φανταζομουν τα φοιτητικα μου χρονια,ουτε πολλους φιλους εχω,ειμαι πολυ κλειστη αυτο φταιει,εχω φτιαξει ενα ωραιο σπιτι και το εχουν δει τοσο λιγοι,ουτε ενας αντρας,νιωθω πως κανεις δε ξερει τιποτα για εμενα,τωρα κλαιω λιγο πιο πολυ,ουτε εγω θα με ηθελα για κοπελα μου,σκεφτομαι συνεχεια τοσο,δεν ειμαι ευχαριστος ανθρωπος,ειμαι ομορφη,αλλα νομιζω πως απωθω τους αλλους με το υφος μου,σκεφτομαι παντα τα χειροτερα για εμενα,με εχω τοσο κατω,και μου ειναι τοσο δυσκολο πια να γνωρισω κοσμο,οχι απαραιτητα τον ερωτα της ζωης μου,αλλα να γνωρισω κοσμο για να νιωσω καλυτερα.Γιατι ειμαι ετσι,τι παει στραβα με εμενα;