ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.4.2015 | 03:16

Προβληματισμός

Φέτος είμαι στο τελευταίο έτος των σπουδών μου και καλώς εχόντων τον πραγμάτων σε λιγότερο από ένα χρόνο υπολογίζω να έχω το πτυχίο μου στα οικονομικά. Με την κατεύθυνση που έχω πάρει υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να εργαστώ πάνω στο αντικείμενό μου κι αν όχι στην Ελλάδα στο εξωτερικό σίγουρα. Αχ τι ωραία, είμαι πάρα πολύ τυχερή #ΔΕΝ. Όταν έφτιαχνα το μηχανογραφικό απλώς δήλωσα κάποιες σχολές στην τύχη ε και μπήκα εκεί, ναι νιώθω άσχημα που το έκανα αυτό στερώντας τη θέση σε κάποιον που την ήθελε πραγματικά. Κατέβαλα σοβαρές προσπάθειες να το αγαπήσω το αντικείμενο αυτό, γι' αυτό και χρωστάω μόλις 3 μαθήματα σύνολο. Τελοσπάντων, έχω πελαγώσει (έχω την αίσθηση πως οι περισσότεροι άνθρωποι στα 21-25 το βιώνουν αυτό) δεν ξέρω με τι θέλω να ασχοληθώ στη ζωή μου. Ακόμα. Πότε θα μάθω; Το θέμα είναι πως έχω πολλά ενδιαφέροντα, τόσα που δεν ξέρω με ποιο να πρωτοασχοληθώ ώστε να το κάνω επάγγελμα μετά. Παίζω θέατρο,ταξιδεύω (αγαπώ τους τουρίστες, επίσης!), μαγειρεύω, μαθαίνω ξένες γλώσσες, είμαι εθελόντρια και μπλα μπλα μπλα. Ό,τι και να σκεφτώ το έχουν κάνει άλλοι πριν από μένα. Σκέφτηκα να ασχοληθώ με το vloging και να κάνω videos σχετικά με τα ταξίδια που κάνω εντός κι εκτός συνόρων, αλλά κάτι με κρατάει, οι φίλοι μου με στηρίζουν σε αυτό, αλλά από το σπίτι ακούω συνεχώς φράσεις όπως "Να τελειώνεις να πάρεις το πτυχίο να βρεις μια δουλειά". Ωραία και πες ότι βρίσκω τη δουλειά, θα παίρνω έναν μισθό που θα μου φτάνει για τα προς το ζην αν αποφασίσω να μείνω μόνη και δεν υπάρχει πιθανότητα ανέλιξης καθώς δεν αντέχει η καρδιά μου να "κυνηγήσει" μια τέτοια καριέρα. Φοβάμαι ότι αν το κάνω, στα 30-35 θα πάσχω από κατάθλιψη και τρομοκρατούμαι.Στεναχωριέμαι που έχουμε κρίση. Φοβάμαι πως πάντα θα κυνηγάω μια δουλειά ίσα ίσα για να με ζω όπως κάνουν οι δικοί μου, ότι δε θα δημιουργήσω ποτέ κάτι κι έχω τόσες πολλές ιδέες, αλλά κάθε φορά οι δικοί μου με αποτρέπουν επειδή νιώθουν ανασφάλεια. Λογικό κι εξάλλου αν είχα όντως ταλέντο δεν θα τους άκουγα αλλά θα με εμπιστευόμουν.Γράφω αυτή την εξομολόγηση , γιατί έδινα μεγάλη σημασία στο τι θα πουν οι άλλοι και σιγά σιγά το ελαττώνω και επειδή εδώ μπαίνει κόσμος που μπορεί να σχολιάσει μερικές φορές πικρόχολα κάνω "εξάσκηση" ώστε να το αντιμετωπίζω με χιούμορ! Κατά τ' άλλα ευπρόσδεκτες οι συμβουλές. :)Άντε φιλιά
 
 
 
 
Scroll to top icon