27.1.2013 | 02:11
Πρόχειρο...
Τόσα χιλιόμετρα μακρυά, τόσες χώρες ανάμεσα, τόσες πόλεις και τόσοι άνθρωποι. Τώρα βγαίνω στο δρόμο χωρίς το άγχος μη σε πετύχω κάπου. Νιώθω ανακούφιση. Λέω τώρα κάτι άλλο αρχίζει. Και όντως, κάτι άλλο, μεγάλο και διαφορετικό για μένα τώρα ξεκινάει.Σ' αυτή τη χώρα που τα χαζά, παιδικά μας μυαλουδάκια σκέφτηκαν να έρθουν μαζί. Τώρα είμαι εγώ εδώ. Και νιώθω έναν πανικόβλητο ενθουσιασμό για όσα πρόκειται να γνωρίσω.Σ' έχω στην καρδιά μου σαν κάτι τόσο ξεχωριστό.Εσύ ήσουν ο πρώτος μου έρωτας. Εσύ. Δε μας βγήκε όμως μικρό. Όλα για κάποιο λόγο δεν είπες ότι γίνονται;Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε σιγά σιγά αναλόγως από το πού οδηγείται η κάθε μία.Χώρισαν οι δρόμοι μας. Τώρα πορευόμαστε ξεχωριστά.Άσ' το να πάει έτσι. Συνέχισε να προχωράς μπροστά και μην κοιτάς άλλο πίσω. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ. Οι μέρες που περνάς από το μυαλό μου είναι πια πιο λίγες.Αναρωτιέμαι τι κάνεις κι εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είσαι καλά. Να σκορπάς χαμόγελα που φωτίζουν τον κόσμο και να βάλεις στη ζωή σου και ανθρώπους που σε "νιώθουν", για να μην παραπονιέσαι πια.Θέλω να ξεχάσω. Όχι να σβήσω. Αλλά να έχω στην καρδιά μου την πιο γλυκιά σου ανάμνηση. Σ' ευχαριστώ αν καταλάβεις.