ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παντα τέτοιες μερες κανω έναν απολογισμό της χρονιάς... Τι το ήθελα ; Μου ήρθε στο μυαλό η προϊσταμένη μου. Σκεφτόμουν όλα τα σκηνικά μαζι της και απο τη μια αισθανόμουν θυμο, που ανέχτηκα να μου φέρεται σαν να ήμουν σκουπίδι, απο την άλλη λύπη, γιατι, όταν έβλεπα πιο αποστασιοποιημένα τα πραγματα, διέκρινα ένα δυστυχισμένο άνθρωπο, καταπιεσμένο, ανίκανο να ανταποκριθεί με ψυχραιμία στις ευθύνες της θέσης του και φυσικά θύμα του αφεντικού, που, ενώ την εκμεταλλευόταν αισχρά σαν υπάλληλο, εκείνη έπαιζε με παρομοιωδη προθυμία τον ρόλο του μαντρόσκυλου στη στάνη. Οι ανθρώπινες στιγμές, που έζησα μαζι της, και η συμπάθεια, που πολλές φορές ένιωθα, εξανεμίζονταν μπροστά στις φωνές, τις διαρκείς προσβολές και το απαξιωτικό ύφος της. Πήγαινα στη δουλεια νιώθοντας οτι εχω ένα σταυρο στην πλάτη μου και γυρνούσα κλαίγοντας. Στο τέλος, έφυγα και λυτρωθηκα. Και θα μου πείτε το συμπέρασμα πιο; Ουτε η πρώτη ειναι ουτε η τελευταία, που φέρεται ετσι. Το συμπέρασμα για μενα ειναι οτι δεν πρεπει σε κανενός είδους σχέση να ανεχόμαστε να ειμαστε ο σάκος του μποξ, να μας μειώνουν και να ποδοπατούν την αξιοπρεπρεια μας, δεν ξέρω τι προβλήματα είχε εκείνη, ξέρω οτι ειχα εγω, όπως και συνάδελφοι μου, αλλα τα αφήναμε στην άκρη στην βάρδια μας.Βέβαια ήμουν και αρκετά τυχερή, ώστε να μπορει να με βοηθήσει η οικογένεια μου σε μια τόσο δύσκολη εποχή και να παραιτηθώ αυτομάτως, όταν μου ειπε οτι είμαι ανίκανη μεχρι και να βάλω κατι στη θέση του. Ακομη όμως και όταν δεν υπαρχει η δυνατότητα άμεσης παραίτησης, να μην τα δεχόμαστε αυτά, να κανουμε υπομονη και παράλληλα να ψάχνουμε για κατι καλυτερο, γιατι εχουμε φτάσει στο σημείο με την κρίση για να ανεχόμαστε τραμπουκισμους και να ειμαστε και ευχαριστημένοι. Συγνώμη για την φλυαρία και καλή μας χρονια παίδες ?❤️