ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπημένοι μου άγνωστοι,θέλω πραγματικά να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου και να διαβάσω τις απόψεις σας. Πριν δυο εβδομάδες χώρισα με το παιδί που ήμουν οχτώ μήνες. Τον αγαπούσα πολύ και τον αγαπάω ακόμα. Μου ζήτησε πως θέλει να μείνει μόνος. Τον τελευταίο καιρό ήταν νευρικός και οξύθυμος με όλους και κυρίως με εμένα. Όσο καιρό ήμαστε μαζί, ήμουν πολύ σωστή μαζί του. Κάποιες στιγμές έδινα παρα πάνω και ήμουν ίσως και πολύ διαθέσιμη. Πράγμα που μάλλον τον έκανε να βαρεθεί. Ενώ λοιπόν χωρίσαμε βλέπω μία περίεργη συμπεριφορά. Με αποφεύγει πολύ φανερά, τόσο που αισθάνομαι πως με συχαίνεται. Έχουμε πολλούς κοινούς φίλους και παρέες. Ξέρω σίγουρα πως δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δεν τον έχω ενοχλήσει καθόλου εδώ και δύο εβδομάδες. Πήγα απλά από το σπίτι του κάποια στιγμή και πήρα τα πράγματα μου. Εκείνος ήταν αγέρωχος. Με αγκάλιασε και με φίλησε αλλά φάνηκε σαν απερίσκεπτη πράξη της στιγμής. Από τότε τον πέτυχα έξω μία φορά και μιλήσαμε για ένα εντελώς άσχετο θέμα. Παίζαμε συνεχώς πόκερ μαζί και με την παρέα μας. Όταν χωρίσαμε με ρώτησε ένας φίλος μας πότε θα παίξω μαζί τους. Και εγώ πολύ απλά του εξήγησα πως δεν είμαι πια με το παιδί αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα να παίξουμε όλοι μαζί. Όταν του το πρότεινε ήταν αρνητικός και κάθετος και είπε πως αν θελουν κι εμένα στο παιχνίδι να μην καλέσουν εκείνο. Δεκτό και σεβαστό. Αλλά γιατί; Τι είναι αυτό που τον κάνει να μην θέλει καθόλου να με δει; Η σχέση μας ήταν μια ήρεμη σχέση που γελάγαμε πολύ και που συζητάγαμε εξίσου πολύ. Δε χωρίσαμε με κάποιο τσακωμό και μου ξεκαθάρισε πως δεν του έχω κάνει τίποτα κακό. Τι είναι αυτό που τον κάνει να με αποφεύγει τόσο; Και ενώ έχουμε τόσους κοινούς φίλους πώς θα είναι τα πράγματα;