ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημουνα στη σταση και περιμενα το λεωφορειο. Περναει καποιος συνομηλικος μου και με ρωταγε αν τον θυμαμαι. Του ειπα οτι δεν τον ξερω καν. Αρχισε να λεει οτι τον ξερω. Δεν μου θυμισε τιποτα. Θεωρησα οτι θελει κουβεντα, κατι που εγω δεν ηθελα, και κοιταζα αλλου. Μετα απο αυτο, αρχισε να λεει οτι δεν μου κανει πλακα και οτι γνωριζομαστε. Αρχισε λοιπον να λεει, πως με λενε, που δουλευω, που μενω, τι δουλεια κανουν οι γονεις μου, τι αυτοκινητο εχω, κτλ. Τον ρωτησα που τα ξερει αυτα. Μου ειπε, αφου σου ειπα οτι γνωριζομαστε. Τον ρωταγα ποιος ειναι και ελεγε, πλακα μου κανεις αφου γνωριζομαστε. Μου εσπασε τα νευρα πραγματικα. Οταν ειδε το λεωφορειο να φτανει, μου ειπε οτι ειχαμε βρεθει μια φορα σε κατι εγκαινια που εκανε ενας κοινος γνωστος μας και μας ειχε συστησει. Μιλαμε για μια πενταετια πριν. Προφανως, νομιζε οτι αυτον θυμαμαι και σκεφτομαι. Παντως, ο τροπος που με προσεγγισε ητανε χαλια. Σαν μ... που δεν ξερει να μιλησει σε μια γυναικα. Απο που και ως που να τον θυμαμαι με ενα χαρηκα που ειχαμε πει; Και οπως φαινεται, ειχε φροντισει να μαθει πληροφοριες για μενα. Ενιωσα σαν να με παρακολουθουσε.