21.7.2012 | 17:53
προσοχή στο κενό μεταξύ καρδιας και ζωης.
οποτε ειμαι μόνη μου είμαι σε ημικατάθλιψη.κανένα νόημα, κανένα κίνητρο και πολύ πόνος. προσπαθώ να κάνω πράγματα αλλα οι περισσότερες ωρες είναι κρεββατι-υπολογιστη.κοιμάμαι κ αν γίνεται, να περάσει η μέρα.τελμα.και κοινωνική είμαι και μέσα σε όλα αλλά το μυαλό μου είναι στην μοναξιά. θελω να μοιραστω και να αγκαλιαστώ.κλαίω καθημερινά,οι ζωές των φίλων μου εξελίσσονται και ζηλεύω αυτούς σε μακροχρόνιες σχέσεις.ζηλεύω ακόμα και τα γεροντακια με τις κυρές τους.και τωρα στα 31 είναι πολύ δυσκολο να γνωρίσεις νέα πρόσωπα σε μια μεσαια πόλη.Πλέον γνωριζόμαστε όλοι, αλλοι ζευγαρωμένοι και πολλοί στην κατηγορία που ονομάζω "καμμένους" (από χόρτο) που δε θέλω ξανά τέτοιο άτομο στη ζωή μου. δεν μένουν κ πολλές επιλογες...συνήθως φρικάρω 1 χρόνο μονη και μετά ο πρωτος που θα μου δώσει σημασία μπλέκω...και ας είναι ότι να ναι. σκατα.απλά να σταματήσω να κλαιω και να πονάω.
