Σε φαντάζομαι με τις γοβάρες σε καταγώγι στα λαδάδικα(αλήθεια,τα πλακόστρωτα πώς τα περπάτησες;;;)και με πιάνουν τα γέλια!Και μιας και πιάσαμε τις αστείες ιστορίες......πριν από πολλά χρόνια(καμιά 8ετία),με παρέσυρε φιλική παρέα σε φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ,για να παρακολουθήσουμε συναυλία του Χαρούλη...Ο Χαρούλης ακόμα άγνωστος για να φανταστείς(παρ'όλα αυτά,την γνώριζα την φάτσα του από τα live της Βάρδιας,όπου μαζευόμασταν καμιά 20αριά άτομα για να τον ακούσουμε!).Την φάτσα που δεν γνώριζα όμως,ήταν αυτή του νέου(τότε)προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ,του Αλέξη Τσίπρα...(εγώ για τον Χαρούλη πήγα στο φεστιβάλ!)Για να μην τα πολυλογώ,η συναυλία του Χαρούλη είχε καθυστερήσει,γιατί είχε καθυστερήσει η πτήση του Τσίπρα(έπρεπε να βγάλει λόγο πριν την έναρξη)και οι καμιά 200αριά άνθρωποι που περιμέναμε να τον ακούσουμε(τον Χαρούλη!), κόβαμε βόλτες μέσα στο παλιό στρατόπεδο της Καλαμαριάς...Εγώ συγκινημένη,είχα βρει μια άσπρη πλαστική καρέκλα και την περιέφερα μαζί μου,γιατί αν και φορούσα αθλητικά,είχα πιαστεί τόσες ώρες!Σε μια διαδρομή μου και ενώ χαζολογούσα με έναν φίλο μου,σκοντάφτω πάνω σε εναν κοντούλη και μπλεκόμαστε...εγώ με προτεταμένα τα πόδια της καρέκλας,αυτός έβαλε τα χέρια του για να με αποφύγει,πατηθήκαμε και λίγο..."Που πας ρε φίλε,δεν με βλέπεις;;;Κοτζάμ καρέκλα κουβαλάω η γυναίκα;;;"Ο Τσίπρας,γιατί αυτός ήταν(δεν είχε καν φρουρούς τότε),με κοιτάει με ένα βλέμμα ενοχής και μου λέει"Συγγνώμη κυρία μου",μου χαμογελάει και φεύγει...Το τι κράξιμο έφαγα μετά από την παρέα δεν περιγράφεται...Κοντεύει 10ετία από τότε,αλλά ακόμα με κάνουν παρέα!Και έχω ακούσει και προσωπική "Συγγνώμη" από τον πρωθυπουργό της χώρας...αν ήξερα τι θα ακολουθούσε μετά,θα τον "ξενύχιαζα" με πιο πολύ τέχνη...Τώρα ο Χαρούλης μαζεύει 20000 κόσμο και ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός...Πώς αλλάζουν οι καιροί;;;(Πωπω,με έπιασε λογοδιάρροια μέσα στο ξημέρωμα,να'σαι καλά κοπέλα μου!)
24.2.2017 | 03:50
Ας το προσπαθήσουμε!
Υπάρχουν τόσο λυπημένοι άνθρωποι εδώ μέσα, με διαφορετικά προβλήματα και είναι απαίσιο αυτό. Σκέφτηκα κάτι... δεν ξέρω αν θα πιάσει αλλά αν έχετε καλή διάθεση , ακολουθήστε με. Σκέφτηκα να γράψουμε όλοι από μια αισιόδοξη ιστορία στα σχόλια ή και αστεία αν σας περισσεύει καμία. Κάτι που μας συναίβει ή που ακούσαμε από έναν γνωστό, για να την διαβάσει αυτός που νιώθει πιο μόνος από ποτέ, αυτός που είναι άνεργος τα τελευταία 3 χρόνια, εκείνη που κλαίει για τον πρώην της, αυτός που έφτασε τα 30 και μένει με τους γονείς του, ο καψουρεμένος που δεν μιλάει για τον έρωτά του και ο κάθε πικραμένος που στεναχωριέται και είναι θλιμμένος. Λοιπόν, θα ξεκινήσω εγώ με μια ιστορία που έγινε πριν κάτι χρόνια. Δεν την λες και αστεία αλλά κάθε φορά την σκέφτομαι ευχάριστα. Είχα μόλις γνωριστεί με ένα παιδί και στον ένα μήνα μου ετοίμασε έξοδο-έκπληξη. Μου είπε να ντυθώ καλά και θα πάμε κάπου όμορφα. 1.55 εγώ, έβαλα τις ψηλές μου τις γόβες με τις οποίες περπατούσα (τότε) σαν άλογο (διότι το αμόρε ήταν και 1.85). Φόρεσα και ένα ωραίο φορεματάκι, προετοιμασία 2 ωρών περίπου και περίμενα ότι θα πάμε σε κάποιο κυριλάτο μέρος. Χρησιμοποιήσαμε την συγκοινωνία (ήμασταν δευτεροετής τότε) και φτάσαμε στα Λαδάδικα. Κατευθυνθήκαμε προς ένα σκοτεινό μαγαζί που παίζει να μην είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Όλοι και όλες τριγύρω με τα σταράκια και τα τζιν και εγώ μια ντίβα μέσα στο πλήθος με την γόβα και το μαύρο φορεματάκι. Να χαμογελάω σαν την χαζή γιατί οι πάντες με κοιτούσαν. Γύρισα διακριτικά στον συνοδό μου και τον ρωτάω τι είναι εδώ! "Συναυλία" μου λέει. Του Μίλτου Πασχαλίδη. Το ακούω εγώ αυτό... (μην αρχίζετε να κράζετε.. δεν τον ήξερα τότε τον Μίλτο) "Του ποιού;" του λέω. Μέσα σε 2-3 λεπτά πηγαίνει το αμόρε να φέρει ποτά και με αφήνει μόνη. Εγώ να έχω ψιλοφρικάρει γιατί αρχικά τα παπούτσια με πέθαιναν και δεύτερον με κοιτούσαν οι πάντες σαν εξωγήινη. Τότε ήταν που περνάει ένας τύπος από πίσω μου και με σπρώχνει χωρίς να ζητήσει συγνώμη. Δεν με λες και πολύ τσαμπουκαλού αλλά κάτι τα νεύρα κάτι ο πόνος, γυρίζω με ύφος να ζητήσω τον λόγο. Με κοιτάει ένας τύπος ασπρομάλλης περίπου, με ένα τσιγάρο στο χέρι, με γυαλιά, ψιλοχαμένος στον κόσμο του. Εγώ να του λέω με ύφος "με έσπρωξες" και εκείνος να γελάει. Εγώ να νευριάζω περισσότερο και να ψάχνω μάταια το αμόρε να με πάρει να φύγουμε. Έρχεται το αμόρε και παθαίνει σοκ. Βλέπει τον ψιλοχαμένο κύριο με τα γυαλιά και μου κάνει νοήματα. Εγώ χαμπάρι μέχρι τότε... Φεύγει ο τύπος αφού πρώτα απαίτησα να ζητήσει συγνώμη. Ε να μη σας τα πολυλογώ, ψιλο έβρισα τον Μίλτο Πασχαλίδη. Ευγενέστατος άνθρωπος, μετά βγήκαμε και φωτογραφία όλοι μαζί. :) (Με το αμόρε χωρίσαμε 3 χρόνια μετά)
1
