ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 24 χρονών και αυτός 38. Είμαστε μαζί 6 χρόνια και στις φετινές μας διακοπές μου έκανε πρόταση γάμου. Ακόμα δεν έχω απαντήσει , αυτός περιμένει (λογικό)...είμαι πάρα πολύ μπερδεμένη. Και οι λόγοι είναι οι εξής..τον γνώρισα στα 18 μου και απο τότε ειμαι μαζί του. Απομακρύνθηκα απο τις φιλίες μου, για κατι το οποίο μετανιωνω καθε μερα και ειναι κατι που μου λειπει..αυτος έχει κρατήσει ολες του τις φιλιες. Δεν πηγα ποτε διακοπες με φιλες κλπ..ουτε βγηκα μεχρι αργα μονη μου. Ειναι κάτι που με τρωει μεσα μου. Αυτος τα εχει κανει ολα αυτα. Δεν θελω να το βλεπω εγωιστικά αλλα τα καλύτερά μου χρόνια περνανε και νιώθοντας ακομα παιδι δεν μπορω να δημιουργήσω απο τώρα οικογενεια. Οι φιλοι του ολοι παντρεύτηκαν και κάνουν παιδιά. Ολο λενε να παντρευτούμε λες και αυτοι μας ρώτησαν για να παντρευτούν...και τους βλέπω πλεον ποσο "ευτυχισμένοι" ειναι. Μου πηρε δαχτυλίδι και η προταση ηταν βγαλμένη απο παραμύθι...αλλη κοπελα θα παρακαλούσε να εχει ολο αυτο και εμενα μου ειχαν κοπει τα ποδια και το μονο που ειπα είναι "τι κάνεις". Με αγαπάει πολυ και το ξέρω. Φοβάμαι ομως να κάνω το επομενο βήμα. Προχθές είπα να παω με την αδερφή μου θαλασσα και ειδα ποσο πολύ τον πειραξε...και φυσικα δεν πήγα. Και θελω τοσο πολύ να κανω ενα ταξίδι στο εξωτερικό με την αδερφή μου και δεν τολμαω να το πω ή να παω για ενα ποτό (κάτι άγνωστο). Αν ζω μεσα στην καταπίεση πως θα είμαι ευτυχισμένη? Το δαχτυλιδι είναι μεσα στο κουτάκι και ουτε το φοράω γιατι δεν το νιωθω δικο μου.