ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και διερωτώμαι η γυναίκα: Τι στο καλό με κάνει να φοβάμαι;Είμαι 33 χρονών. Δεν είμαι μεγάλη αλλά δεν είμαι και καμιά παιδούλα πια.Επαγγελματικά όπως οι περισσότεροι. Δεν είμαι καμία super duper πετυχημένη, αλλά δουλειά (και όρεξη για δουλειά) υπάρχει και με το παραπάνω.Εμφανίσιμη επίσης με λες, αν και αυτά είναι υποκειμενικά. Αλλά ρε παιδί μου, απαρατήρητη σε γενικές γραμμές δεν περνάω.Και έρχομαι ξανά να αναρωτηθώ, τι είναι αυτό όχι που πάει στραβά, αλλά τι φοβάμαι εγώ!Λέω σε όλους ότι δεν θέλω να παντρευτώ. Ότι η ιδέα με πνίγει.Και πλέον δεν είμαι σε ηλικία που με παίρνει να κρύβομαι από τον εαυτό μου. Από τους άλλους, πες ότι μπορώ, από μένα πως;Και όχι! Δεν είναι ότι δεν είμαι ο τύπος της γυναίκας που γουστάρει να ζει για την πάρτη της, να βάζει το βρακί στην τσάντα και να γυρνά στο σπίτι της μετά από δυο μέρες επειδή έτσι γουστάρει.Είμαι μια γυναίκα που θέλει όσο τίποτα άλλο, να βρει έναν άνθρωπο που θα θαυμάσει και θα αφοσιωθεί σε εκείνον και την οικογένεια που θα δημιουργήσουν.Είχα, ή μάλλον έχω, την τύχη να προέρχομαι από μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ οικογένεια!Δυο γονείς που είναι ενωμένοι και βαθιά αγαπημένοι εδώ και 45 χρόνια!Που μεγάλωσαν 4 παιδιά με απόλυτη αγάπη. Κανείς μας δεν θυμάται ούτε μια φορά τους γονείς μας τσακωμένους. Μια νύχτα που να μην κοιμήθηκαν μαζί. Μα ούτε ένας καβγάς; Ούτε μια κρίση; Τόση αγάπη; Τόση αφοσίωση;Νιώθω τόσο λίγη μπροστά τους...Πως να μην φοβάμαι την αποτυχία; Πως θα μπορέσω να φανώ αντάξια; Όχι απαραίτητα στα ματιά της. Αλλά στον καθρέφτη μου.Να πω μια μέρα, ότι όλα όσα σου πρόσφεραν αυτοί οι δυο ευλογημένοι άνθρωποι, τα αξιοποίησες, τα εξέλιξες και τα μεταλαμπαδεύσες στα δικά σου παιδιά, έκανες ευτυχισμένο τον άνδρα σου και αυτός εσένα.Πόσο δύσκολα μοιάζουν όλα αυτά;Πως θα τα καταφέρω εγώ, που είμαι τόσο... "κοινή θνητή";;;