ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

.. και τελειώνω την σχολή, γυρνάω στο πατρικό ψάχνοντας για δουλειά! Και η δουλειά ήρθε, αλλά σε άλλη πόλη! Ως τοξοτίνα, εννοείται πως μετακόμισα μέσα σε 2 μέρες και όλα έδειχναν οκ! Δύσκολος ο πρώτος χρόνος, ο εγκλιματισμός, η προσαρμογή, το άγχος της πρώτης δουλειάς, ο φόβος μήπως υπερκεκτίμησα τον εαυτό μου στην συνέντευξη και δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με όσα ζητούν, η πίεση να τα βγάλω πέρα, η ανησυχία για την ανανέωση της σύμβασης και να είναι όλοι ευχαριστημένοι από εμένα..και τα έβγαλα πέρα και ανανεώθηκε η σύμβαση! Και αυτά λύθηκαν, έρχεται το θέμα της παρέας που μέχρι τώρα δεν είχα και βρήκα! Δεν είχα ποτε ιδιαίτερα θέματα με την κοινωνικότητα μου, αλλά σε μια μεγάλη πόλη, που όλοι έχουν την ζωή τους και σε ένα γραφείο με άτομα με οικογένειες, είναι δυσκολάκι. Με τα πολλά, κολλήσαμε με 2-3 άτομα από το γραφείο και κάνουμε καλή παρέα. Μία χωρισμένη μαμά και με νυν σύντροφο, μία όπως κι εγώ - μετακόμισε πριν λίγους μήνες λόγω δουλειάς - και μία με τεράστιο κοινωνικό στον όποιο δεν μπορώ να εισβάλλω. Κι ενώ νομίζει κάποιος ότι στα 26 μου είμαι οκ-τακτοποιημένη, δεν είμαι..νιώθω μόνη! Ρουτινιάζω εφόσον δεν είναι εύκολο να βγαίνουμε συχνά, νιώθω ότι δεν κάνω πράγματα που μου λείπουν, αλλά με ποιον να τα κάνω; Μπορεί να περνάει μια πιεστική εβδομάδα, να έρχεται το σκ και να είμαι κλεισμένη σπίτι! Να μην κάνω επαφές, να μην ζω! Δεν μπορώ να το διαχειριστώ και δεν ξέρω τι να κάνω για να ανοίξω τον κύκλο μου! Θέλω ανθρώπους, σχέσεις, στιγμές, θέλω κι έναν άνθρωπο - μια σχέση - όχι για γάμους και παιδιά, για συντροφικότητα! Βγαίνω και δεν έχω το θάρρος να μιλήσω σε κάποιον λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης. Νομίζω ότι θα περάσουν χρόνια και θα είμαι σε αυτή την φάση αν δεν κάνω κάτι, φεύγουν έτσι τα καλύτερα μου χρόνια και είμαι άπραγη.. Μήπως να γυρίσω πίσω; Χειρότερα θα 'ναι, εφόσον μετά από 7 χρόνια απουσίας (σχολή-δουλειά) έχεις χάσει τους κύκλους που είχες! Γιατί δεν με ικανονοποιεί τίποτα; Τι λάθος κάνω; Μήπως να πάω σε ψυχολόγο; Που το χάνω; Μήπως περνάω κατάθλιψη και δεν το ξέρω;;