ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πως ακριβώς να το εξηγήσω, αλλά το τελευταίο διάστημα αδυνατώ να νοιώσω το οτιδήποτε για τον καθένα: συμπάθεια, συμπόνια, ενδιαφέρον, στοργή, αγάπη, ακόμα και όταν κάνω σεξ δεν αισθάνομαι κάτι, νομίζω πως το κάνω σχεδόν καταναγκαστικά επειδή έτσι πρέπει. Αισθάνομαι πως δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφέρεται πραγματικά και ουσιαστικά για εμένα ως άτομο, δηλαδή να ξέρω πως ανά πάσα στιγμή θα έχω κάποιον να μου συμπαρασταθεί, να ακούσει τους προβληματισμούς μου, να βασίζομαι επάνω του, να συζητάμε, να μου μιλάει για τα δικά του θέματα και ζητήματα. Βαριέμαι αφάνταστα στους κενούς και φαύλους ανθρώπους που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα ως ολοκληρωμένοι άνθρωποι στη συμπαράσταση και η μοναδική τους ασχολία περιστρέφεται γύρω νυχτερινές εξόδους, τυπική κουβέντα στο τηλέφωνο για να περάσει η ώρα τους όταν δεν τι να κάνουν και τίποτε άλλο.Με τέτοιες συμπεριφορές αποξενώνεσαι ακόμη περισσότερο, παύεις να αισθάνεσαι και εσύ, παύεις να θες να μιλήσεις γνωρίζοντας πως τα λόγια σου και τα προβλήματα που εκμυστηρεύεσαι στον άλλον ειναι κούφιες λέξεις στον αέρα...Σταδιακά, χάνεις την εμπιστοσύνη σου, γίνεσαι καλύετρος φίλος με τον εαυτό σου, αδιαφορείς για τους άλλους επειδή έχεις εισπράξει αδιαφορία και δεν μπορείς να νοιώσεις κάποιο όμορφο και δυνατό συναίσθημα για κάποιον. Και συνεχίζεις έτσι...