ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τα Χριστούγεννα ο πατέρας μου περνάει μία φάση ψυχολογικής φύσεως αλλά και σωματικής. Δηλαδή το ψυχολογικό του ξεκίνησε με αφορμή το σωματικό πρόβλημα που έχει. Παρόλα αυτά το σωματικό πρόβλημα που έχει δεν είναι επικίνδυνο ούτε σοβαρό πρόβλημα για την υγεία του. Θα πρέπει όμως να κάνει μία επέμβαση ρουτίνας για να επανέλθει στις καθημερινές του υποχρεώσεις (δουλειά) αλλιώς αν ήταν συνταξιούχος ή είχε μία δουλειά γραφείου δεν θα ήταν τόσο σημαντική η επέμβαση. Επειδή ο πατέρας μου δεν έχει καθόλου υπομονή και πάντα αποζητάει χάπια όταν ο γιατρός του είπε ότι χρειάζεται χειρουργείο έπαθε ένα σοκ και για αυτό τον λόγο αποφάσισε να πάει μέσα σε λίγες ώρες σε έναν ψυχίατρο. Και του έδωσε χάπια. Και από τότε ξεκίνησαν όλα. Σίγουρα ένα άγχος το είχε εκείνη την στιγμή αλλά πιστεύω ότι δεν θα ήταν τόσο σοβαρό ώστε να αναζητήσει την βοήθεια του ψυχιάτρου. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να περιμένει λίγες μέρες μέχρι να ηρεμήσει και μετά αν δεν έβλεπε βελτίωση τότε να πήγαινε. Πιστεύω αυτό που έχει τώρα είναι παρενέργειες των φαρμάκων επειδή κάποια τα έκοψε απότομα και κάποια άλλα τα ξεκίνησε πάλι μετά από απότομη διακοπή. Οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν πιστεύω ο ψυχολόγος να βοηθούσε. Ο ψυχολόγος θα έπρεπε να ήταν η πρώτη του επιλογή όταν έπαθε αυτό το σοκ και μετά ο ψυχίατρος. Την πρώτη φορά που ξεκίνησε τα χάπια όταν του έδωσε ο ψυχίατρος ήταν λες και πενθούσαμε, έρχονταν συγγενείς να τον δουν. Μετά αφού τα έκοψε έγινε λίγο καλύτερα αλλά συνεχίζει να έχει ψυχοσωματικά προβλήματα και μερικές φορές γίνεται καταφαντασίαν ασθενής. Αυτό που ζούμε τώρα στο σπίτι είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο. Εντάξει τον πρώτο καιρό, είχαμε υπομονή. Τώρα δεν ξέρω πια αν μας έχει απομείνει υπομονή γιατί συνέχεια φωνάζουμε. Ο πατέρας μου συνέχεια κάνει παράπονα γιατί τρέμει, έχει κρυάδες, ανησυχίες, σύγχυση, χασμουριέται και συνέχεια φυσάει και ξεφυσάει. Μας έχει κουράσει πολύ. Σίγουρα έχει κουράσει και τον εαυτό του. Αλλά δεν παλεύεται άλλο αυτό. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και πως να το διαχειριστούμε όλο αυτό. Ο πατέρας μου πότε πηγαίνει στον γιατρό πότε δεν πηγαίνει, πότε σταματάει τα χάπια μόνος του πότε τα ξεκινάει. Και ο λόγος που το κάνει αυτό είναι επειδή δεν βλέπει βελτίωση τις επόμενες 3-5 μέρες και τα διακόπτει, ενώ η αγωγή όπως έχει πει η γιατρός είναι έξι μήνες. Πραγματικά είναι ώρες ώρες που θέλω να φύγω από το σπίτι και να μην ξέρω τίποτα. Βέβαια τις τελευταίες μέρες είμαι εκτός και έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να ανησυχεί ακόμα, λες και βρίσκομαι ακόμα στο σπίτι μου, αισθάνομαι πως δεν έχω ξεφύγει καθόλου από αυτή την κατάσταση. Το μόνο καλό που έχω παρατηρήσει είναι ότι δεν έχω δικά μου θέματα άγχους διότι από όταν ξεκίνησε όλο αυτό, έχω παρατηρήσει να έχω ταχυκαρδίες ή και σφίξιμο δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω από το βράδυ μέχρι και την επόμενη ημέρα που ξυπνάω δεν έχει φύγει. Και όταν εκνευρίζομαι κάτι με πιάνει στο στήθος. Παλιά δεν τα είχα καθόλου αυτά γι' αυτό και υποθέτω πως είναι ψυχολογικό το οποίο ξεκίνησε από τότε. Το έχω αναφέρει σε γιατρό που έκανα κάποιες εξετάσεις και μου είπε πως όλα είναι καθαρά και ότι πρέπει να τα λύσω με τον εαυτό μου. Τι να λύσω; Ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα αλλά δεν μπορώ να το λύσω. Τώρα που λείπω, σκέφτομαι την μητέρα μου τι θα περνάει γιατί έχει πίεση και φοβάμαι μην της ανέβει με όλα τα παράπονα που θα της λέει ο πατέρας μου. Αυτό που λέω στον πατέρα μου, σκληρό το ξέρω, ότι δεν έπρεπε να πάει εξ αρχής στον ψυχίατρο και τώρα που μπήκε στο χορό θα πρέπει να χορέψει. Τι άλλο να κάνουμε εκτός από το να φωνάζουμε και να ρίχνουμε το φταίξιμο; Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ καλά ο πατέρας μου.