ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 19 χρονών φοιτήτρια και τον τελευταίο καιρό με απασχολεί ένα ζήτημα σε σχέση με τη μητέρα μου.Η μητέρα μου λοιπόν όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν αυτό που λέμε χαλί να την πατήσεις.Να πάρω εγώ ρούχα και όχι αυτή,να πάρω εγώ το καλό σνίτσελ και αυτή το καμμένο,να χτυπήσει αυτή καλύτερα παρά εγώ...Τόσο καιρό εκλάμβανα τη συμπεριφορά της ως μητρική αγάπη.Όσο μεγαλώνω όμως αλλάζω γνώμη.Συνέχεια μου κοπανάει το πόσες θυσίες έχει κάνει για μένα,το ότι αυτή δεν είναι σαν άλλες μάνες που βάζουν τον εαυτό τους πρώτο κλπ.Το αποκορύφωμα είναι ότι τώρα που είμαι φοιτήτρια μου λέει ότι πεινάει για να με σπουδάσει.Ειλικρινά δεν κάνω τρελά έξοδα,κάνω οικονομία και βγαίνω σπάνια.Μου δημιουργεί πολλές τύψεις,νιώθω πως εγώ ευθύνομαι για οτιδήποτε έχει στερηθεί στη ζωή της.Το θέμα είναι πως από τη μια κλαίγεται και από την άλλη θέλει και το βρακί της να μου δώσει!Για παράδειγμα μου λέει πως αν καταφέρει να μαζέψει χρήματα θα πάει να κάνει γυναικολογικές εξετάσεις που είναι απαραίτητες ενώ μου προτείνει να πάρω ένα σωρό ακριβά και αχρηστα πράγματα για το φοιτητικό μου σπίτι!Την ίδια συμπεριφορά έχει και απέναντι στον αδερφό μου.Εσείς ως τρίτοι πιστεύετε πως όλο αυτό είναι φυσιολογικό και απλά αγαπά πολύ τα παιδιά της ή της αρέσει και λίγο να κάνει το θύμα;