ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα μεταξύ μας. Είσαι αλλού –γεωγραφικά, ψυχικά, ερωτικά. Μα πίστεψέ με δεν το επεδίωξα. Δεν το επεδίωξα ούτε όταν εμφανίστηκες από το πουθενά και έπεσες πάνω μου σαν καταιγίδα. Ούτε και τώρα που έχω κολλήσει έτσι χωρίς καν να έχω προλάβει να σε γνωρίσω ακόμα. Και αλήθεια, προσπαθώ. Κάθομαι στο γραφείο παραπάνω ώρες. Βλέπω φίλους, γνωστούς, μιλάω σε αγνώστους. Κάνω πράγματα απλά για να με κρατήσω απασχολημένη. Αποφεύγω να μένω μόνη. Μα εισβάλλεις σε κάθε γωνιά της ψυχής μου. Ξαφνικά από το πουθενά θα ακούγεται το τραγούδι που σου άρεσε, θα μυρίσω το άρωμά σου, θα παρατηρώ περαστικούς που έχουν το βλέμμα σου, το στυλάκι σου, το χαμόγελό σου. Προσπαθώ να σου στείλω, έτσι στα φιλικά να δω τι κάνεις. Να δείχνω φυσιολογική, χαλαρή. Γιατί σε θέλω στην ζωή μου, και ας μην σε έχω όπως θα ήθελα. Σε θέλω όπως και να έχει. Μα όλο γράφω και σβήνω και ξανασβήνω. Γιατί φοβάμαι ότι η λέξη θα γίνει χείμαρρος και θα βγάλει όλα αυτά που δεν πρέπει να ειπωθούν. Και έτσι μένω να περιμένω ένα σου μήνυμα, να δω εάν εσύ θα με θυμηθείς. Μένω να τσεκάρω συνέχεια το κινητό μου, το inbox μου, να αναζητώ τα διαδικτυακά σου χνάρια. Και εσύ δεν λες να στείλεις. Και όχι δεν σε κατηγορώ. Ούτε και εμένα κατηγορώ. Τα έχω όλα με το ρημαδιασμένο σύμπαν που όταν του ζήτησα να ερωτευτώ, δεν κατάλαβε ότι προφανώς δεν εννοούσα κάτι μονόπλευρο. Μα ποιος ξέρει, ίσως να έχει κάνει αλλιώς τα κουμάντα του, ίσως να υπάρχει άλλος λόγος που σε έφερε στο διάβα μου. Ίσως πάλι να γίνομαι απλά απελπισμένη και μοιρολατρική... Θα δειξει (ελπίζω).