ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε μπορώ να πω πως μου ήταν απαραίτητο, καθώς προφανώς είχα κατάθλιψη και δεν θα το έλεγα αυτό με τέτοια βεβαιότητα αν μέσα στην όλη φάση δεν συνεπάγονταν και οι αυτοκτονικές τάσεις, πραγματικά ήθελα να πεθάνω, ήταν η χειρότερη φάση της ζωής μου έως τώρα και ο ψυχικός πόνος ήταν πραγματικά αφόρητος. Δεν είχα όμως τότε το κουράγιο να πάω και να ανοιχτώ σε κάποιον, ούτε και πίστευα ότι θα μπορούσε κάνεις να με βοηθήσει με την ματαιοδοξία που με είχε πιάσει. Τώρα πλέον το έχω ξεπεράσει έως έναν μεγάλο βαθμό δεν πονάω τόσο ούτε και έχω αυτοκτονικές τάσεις. Αλλά εξακολουθώ να είμαι κυκλοθυμική και τις περισσότερες φορές είμαι θλιμμένη, από παιδί έτσι με θυμάμαι όμως, πάντα όλα αρνητικά, πάντα πολύ κλειστή, πολύ εσωστρεφής, θλιμμένη χωρίς σοβαρούς λόγους, απλά όλα τα έπαιρνα από τότε ακόμη στα σοβαρά, αντικοινωνική με ελάχιστους έως καθόλου φίλους, τώρα πλέον δεν έχω καθόλου . Όλα αυτά επιδρούν αρνητικά στην εύθραυστη ψυχολογία μου κάτι το οποίο με κουράζει, γιατί τόσο ευαίσθητη; Βαρέθηκα έτσι προσπαθώ να μην είμαι εσωστρεφής αλλά δεν μπορώ δεν μου βγαίνει, φοβάμαι νομίζω, την κριτική, το τυχόν λάθος και τα κρατάω όλα για τον εαυτό μου, φοβάμαι πως έχω κοινωνική φοβία, όχι σε ακραίο βαθμό, έχω όλα τα συμπτώματα, δεν μπορείς όμως να είσαι σίγουρος χωρίς να στο έχει επιβεβαιώσει κάποιος ειδικός .Σίγουρα υπάρχουν σημαντικότεροι λόγοι να πάει κανείς σε έναν ψυχολόγο όπως η τότε κατάθλιψη μου. Τώρα προβληματίζομαι για το τι να μου συμβαίνει, γιατί εγώ να λειτουργώ τόσο προβληματικά, γιατί πραγματικά είμαι προβληματικός χαρακτήρας. Το ραντεβού στον ψυχολόγο το έχω κλείσει πλέον, αλλά δεν ξέρω αν έπρεπε, συνήθως νιώθω τρομερή ανάγκη να πάω όταν δεν είμαι καλά και όταν ισορροπεί κάπως η διάθεση μου το μετανιώνω και μετά πάλι από την αρχή, είναι η κυκλοθυμία που προανέφερα, και τι να του πω; Αυτά που γράφω εδώ; Να ξεκινήσω με μια αναδρομή στο παρελθόν; Υπάρχει τελικά πρόβλημα μήπως είναι όλα στο μυαλό μου και εγώ είμαι αυτήν που μου βάζει τα εμπόδια;