ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φαύλος κύκλος…Έτσι θα περιέγραφα τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Φαινομενικά υπάρχουν μικρές στιγμές προόδου και ευημερίας αλλά ουσιαστικά όλα είναι ίδια. Ίδια δουλειά, ίδιοι φίλοι, ίδια καθημερινότητα…μια καθημερινότητα χωρίς ουσία και νόημα. Ένα αίσθημα πως δεν κινείται τίποτα, πως τώρα είναι η τελευταία μου ευκαιρία να ξεφύγω από αυτή τη μιζέρια που το 99% των ανθρώπων αποκαλεί ζωή. Μου αρέσει η ζωή, ο έρωτας, το γέλιο, οι φίλοι, τα ταξίδια…όμως ζω σε ένα σταυροδρόμι εδώ και καιρό και δεν λέω να κουνηθώ. Να πάρω μια απόφαση να αλλάξω τη ζωή μου γιατί αν δεν την πάρω τώρα ίσως δεν την πάρω ποτέ και καταλήξω να κάνω ένα συμβατικό γάμο με έναν άνθρωπο ανάγκης και όχι επιλογής (όπως οι περισσότεροι γάμοι στις μέρες μας μιας και πρέπει να τικάρουμε όλα τα κοινωνικά κουτάκια), να δουλεύω σε μια δουλειά που δεν μ’ ενδιαφέρει μέχρι να πάρω σύνταξη με μια χαζή ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει τότε…ενώ θα έχω ζήσει μια ζωή που δεν με γέμισε ξαφνικά στα 65 θα κάνω όσα ήθελα με την πενιχρή σύνταξη που είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πάρουν άνθρωπο της «μεσαίας» τάξης όπως εγώ. Μεσαία κατ’ ευφημισμό! Νεόπτωχοι ή “wannabe λεφτάδες” θα έλεγα εγώ που σα βδέλλες προσκολλώνται στο όραμα ενός εργοδότη/εκμεταλλευτή και πιέζουν τον εαυτό τους να δει τη ζωή με άλλα μάτια και αργά καταλαβαίνουν πως οι διόπτρες που φορούσαν ήταν δανικές, πλασματικές και αλλοίωσαν τη δική τους πραγματικότητα κάνοντάς τους να κυνηγούν θέσεις, τίτλους, αξιώματα με τίμημα «σκόντο» στις απολαβές τους, εκμηδενισμό του χρόνου, της εξέλιξης και της προσωπικότητάς τους. Αυτή είναι η ζωή; Ποιο το όφελος να είσαι καθηλωμένος σε ένα γραφείο, να μετράς τις οικονομίες σου, να επιτρέπεις στον εαυτό σου ελάχιστες απολαύσεις (καταναλωτικές κυρίως) που θα σου δίνουν μια εφήμερη αίσθηση ότι κάτι έχεις καταφέρει κι εσύ. Κι όμως όταν άλλοι δεν έχουν ούτε τα βασικά αναρωτιέσαι πόσο αχάριστος είσαι που δεν εκτιμάς όσα έχεις, όταν άλλοι τα ονειρεύονται… Και πως είναι έτσι ο κόσμος που παιδιά πεθαίνουν από την πείνα ενώ άλλο επειδή είναι υπέρβαροι από τις καταχρήσεις; Τι κόσμος είναι αυτός που επιτρέπει να καίγονται τα δάση, να καταστρέφεται το μοναδικό του σπίτι, ο πλανήτης, και τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων αυτής της Γης να παρατηρούν σα θεατές μέσα από την επίπλαστη ασφάλεια των καναπέδων τους; Και στην τελική πόσο θέλω να είμαι μέρος αυτού του κόσμου;Ήρθαμε στη ζωή για να αφήσουμε το στίγμα μας και καθένας από εμάς είναι διαφορετικός και εξίσου σημαντικός. Θυμώνω που κάποιοι «νταήδες» με εξουσία αποφάσισαν κάποτε ότι η αξία της ζωής δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Κι εμείς σαν ευλαβικά στρατιωτάκια που έχουν χάσει κάθε αίσθηση ελεύθερης βούλησης και σκέψης, υπακούμε σε αυτό το σύστημα των νταήδων. Όχι απλά υπακούμε αλλά πολεμάμε και καθετί που πάει να ρίξει αυτό το σαθρό οικοδόμημα της «καθεστηκυίας τάξης». Γελοίοι προφασισμοί για να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου…ότι είμαστε με τους δυνατούς της ιστορίας. Τι κι αν χαθούν μερικές χιλιάδες ζωές; Αξίζει το τίμημα γιατί αυτοί εξάλλου που θα χαθούν δεν αξίζουν τόσο. Τι κι αν καταστραφεί ο πλανήτης σε αυτή την προσπάθεια; Αξίζει το τίμημα γιατί θα έχει διατηρηθεί η τάξη, η ασφάλεια και η ευημερία. Ευημερία για λίγους φυσικά, γι’ αυτούς που αξίζουν!Κι εγώ; Κι εσύ; Τι κάνουμε για όλα αυτά; Ίσως φωνάξουμε, ίσως αντισταθούμε απέναντι στην αδικία αλλά όλοι θα θυσιάσουμε τη βολή μας μέχρι ένα σημείο, τόσο όσο δεν διαταράσσεται η δική μας καθημερινότητα, τα «προνόμια» και ο φαύλος κύκλος της ανούσιας ζωής μας που τη γεμίζουμε με σχέσεις, ανθρώπους, πράγματα, δραστηριότητες και καταστάσεις για να παραμείνουμε απασχολημένοι και να μην αναρωτηθούμε ποτέ…Εσύ τι κάνεις για να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος;