ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα τον θυμήθηκα πάλι τον αδερφό μου.Πέντε χρόνια μεγαλύτερος, λίγο υπέρβαρος, όχι άσχημος, γυμνασμένο δεν θα τον έλεγες, λιγομίλητος από παιδί, παρατηρητικός σε σημείο να σε φοβίζει, δυνατό μυαλό, αλλά καθόλου πειθαρχημένος στο διάβασμα, με ένα μόνιμο κοκκίνισμα στα μάτια που ποτέ δεν πήγε να κοιτάξει, πολυπράγμων για τον εαυτό του και όχι για επίδειξη, τρελλές γνώσεις για άσχετα μεταξύ τους θέματα, τέλειωσε το πανεπιστήμιο (νομική) με μεταπτυχιακό και μιλώντας άπταιστα δυό γλώσσες, αφού ξεπέρασε μια βαριά κατάθλιψη που τον τυρράνησε 3 χρόνια, ξαφνικά έφυγε και πήγε στη Νέα Ζηλανδία και απέκτησε την τρομερή ειδικότητα κουρέας αρνιών. Δεν κάνω πλάκα. Ζει εκεί 12 χρόνια και είναι σήμερα 40 χρονών. Τον έχω δει όλα αυτά τα χρόνια 3 φορές (δύο που ήρθε και μια που πήγα πέρυσι). Σα να μην έχει περάσει μέρα από πάνω του. Ελπίζω να ναι καλά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται μέσα του, αφού δεν ανοίγεται εύκολα, είναι εσωστρεφής και μονάζων (μόνος του ζει κι εκεί, έμεινα κοντά του 20 μέρες και το τηλέφωνό του χτύπησε μόνο από κάτι φίλους; για να πάει για μπιλιάρδο/ γυναίκα ούτε ίχνος - δεν παντρεύεσαι του λέω να χεις παρέα, μεγάλωσες - Εσύ μου λέει έχεις που παντρεύτηκες; Έχω του λέω. Και την αγαπάς; Ναι. Και τα παιδιά; Ναι ρε, τί με ρωτάς τώρα; Δεν σε ρωτάω, σου απαντάω. Εγώ αποφάσισα να μην περιορίσω την αγάπη σε μια γυναίκα και δυο παιδιά. Αγαπάω όλες τις γυναίκες και όλα τα παιδιά./ Τί να πεις. Η γυναίκα μου τον λατρεύει και ας τον έχει δει από κοντά συνολικά 60 μέρες/ Τον παίρνει τηλέφωνο και μιλάνε. Τον πονάει. Αλλά και τον συμβουλεύεται. Μου λέει κατά καιρούς ξέρεις πήρα και το Λουκά για κεινο το θέμα και μου είπε αυτό.).Όποτε τον ρωτήσεις πως είναι σου απαντάει πάντα μονολεκτικά και με την ίδια λέξη "μπόμπα". Αυτό σημαίνει καλά ή έτοιμος να εκραγεί, ούτε αυτό το διευκρίνησε ποτέ. Όταν κάποτε του το ρώτησα, χαμογέλασε ελαφρά πίσω από το μούσι του και μου είπε: "μπράβο μικρέ, άρχισε το μυαλό να βγαίνει απο τη ναφθαλίνη". Εγώ το είπα σαν εξυπνάδα, χωρίς να το σκεφτώ καν. Ποιος ξέρει τί να σκέφτηκε. Πάντα τον ανταγωνιζόμουν, αλλά μόνος μου. Ξέρεις ένοιωθα να τον κηνυγάω ,να τον φτάνω, να τον ξεπερνάω και κείνος να μη δίνει απολύτως καμία σημασία, να τρέχει στο δικό του τέμπο, άσχετα μ΄εμένα και να με χτυπά και φιλικά στην πλάτη. Τον αγαπούσα και τον αγαπώ, τώρα που είναι μακριά πιο πολύ και από όταν ήταν άρρωστος. Τον θυμάμαι νηφάλιο, έτσι έδειχνε, μέσα στα χάλια του, να προσπαθώ να του συμπαρασταθώ και κείνος: "μη στενοχωριέσαι Δήμο, τράβα τη βόλτα σου, υπάρχει κάποιος λόγος που το περνάω αυτό, θα τον δούμε παρακάτω". Και οι γυναίκες; Όσο ήταν εδώ, δεν τις κηνύγαγε ποτέ. Πέφταν πάνω του σαν τις μύγες στο τζάμι. Όχι πολλές, αλλά εκλεκτές, σαν προσωπικότητες τουλάχιστον, άσχετα που καμία δεν άντεχε για πολύ μαζί του και χώριζαν. Και όταν τον ρωτούσα τί έγινε ρε Λουκά πάλι; Πάντα η ίδια απάντηση: "είδες τελικά που είχες δίκιο; Πολύ έξυπνη κοπέλα. Με κατάλαβε και με παράτησε". Ο ψυχίατρος που τον είχε βοηθήσει τότε , είχε πει ότι πιθανόν να υπάρχει μια μορφή ήπιου αυτισμού που και ο ίδιος δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Τελοσπάντων, μεγάλη εισαγωγή, για να σας πω, γιατί τον θυμήθηκα και πάλι σήμερα. Ο Λουκάς παρέες δεν είχε ιδιαίτερες, όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά ζούσε στον κόσμο του και ήταν δύσκολο να μπεις σε αυτόν και ακόμα πιο δύσκολο να βγει αυτός από αυτόν. Ωστόσο ήταν τρομερά παρατηρητικός στα πάντα. Ποτέ δεν μου έλεγε την άποψή του για τους φίλους μου ή τις σχέσεις μου εκτός κι αν τον ρωτούσα, πράγμα που σπανίως έκανα. Κάποτε λοιπόν είχα λογοφέρει με τον προΪστάμενό μου στη δουλειά , τον οποίο γνώριζε ο Λουκάς από παιδί. Είχε ακούσει το πρόβλημά μου μαζί του, αλλά αφού δεν του ζήτησα την αποψή του κατά την προσφιλή του τακτική, δεν μου είπε τίποτα. Μετά από καιρό, έτυχε να συζητήσουμε το θέμα και του ζήτησα τη γνώμη του, οπότε μου είπε αυτό, που θα σας γράψω παρακάτω, το οποίο πιθανόν να το έχετε ακούσει ή να το θεωρήσετε κλισέ. Εμένα ωστόσο μου το είχε πει πριν 14 χρόνια και σήμερα το θυμήθηκα πάλι, που παρατηρήθηκα εκ νέου από τον ίδιο προϊστάμενο, ωστόσο περνώντας σαν αστραπή ο λόγος του από το μυαλό μου, δεν έδωσα συνέχεια. Μου είχε πει λοιπόν τότε: "Δίκιο είχες εσύ και άδικο επίσης εσύ, που τσακώθηκες μαζί του. Το γεγονός ότι έχει επίσης τελειώσει Πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι δεν είναι ηλίθιος. Έτσι ήταν πάντα. Και με τον ηλίθιο δεν θα λογοφέρνεις ποτέ, γιατί θα σε ρίξει στο επίπεδό του και θα σε κερδίσει εύκολα, λόγω εμπειρίας και σπουδής του χώρου. Ο ηλίθιος είναι πάντα αήτητος, όπως είπε και ο ... (τάδε που δε θυμάμαι γιατί πέρασαν χρόνια)". Α, ρε μεγάλε αδερφέ, μεγάλη μου ψυχάρα, μακάρι να χαμε όλοι τη δική σου "τρελάρα". Σε σκέφτομαι ρε μπαγάσα και μου λείπεις πολύ γαμώτο κι ας μην ξέρω αν σου λείπω. Που μάλλον σου λείπω, γιατί το αγαπημένο σου τσοπανόσκυλο , που το μόνο που δεν κάνει είναι να φυλάει τα πρόβατα, το φωνάζεις Δήμο. Και όταν σε ρώτησα γιατί το λές έτσι μου απάντησες το απίστευτο διφορούμενο: "γιατί είναι σαν και σενα, δεν με ακούει κι έτσι είναι ευτυχισμένος, όμως δεν φεύγει κι από κοντά μου, του αρέσουν αυτά που του λέω κι ας μην κάνει τίποτα από αυτά, φαίνεται με αγαπάει ......γιατί τον ταίζω". Αυτό σου είπα τώρα τί σημαίνει; Και συ μειδιώντας πίσω από το μούσι σου, μου απάντησες: "έχουμε καιρό να τα πούμε και το βαλες πάλι στη ναφθαλίνη ως φαίνεται, ας είναι". Και συνέχισες να κουρεύεις τ΄αρνιά σου.Πόσο πολύ μου λείπεις, πόσο παράξενα μου λείπεις, ένα μικρό κενό μέσα μου που δε γεμίζουν ούτε η Μαρίνα, ούτε τα παιδιά.......Μεγάλε, αγαπημένε μου, αδελφέ μου....