ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έχουμε αλήθεια ανάγκη να διαβάσουμε την οποιαδήποτε έρευνα για να ξέρουμε τι αρέσει στους άντρες ή στις γυναίκες; Γίνονται χιλιάδες "έρευνες" στον κόσμο, και αργά ή γρήγορα θα αναιρέσει η μια την άλλη. Για παράδειγμα ξέρουμε (εσείς το ξέρετε, εγώ το ξέρω, όλοι το ξέρουμε) πως στους περισσότερους άντρες αρέσει το μεγάλο στήθος. Είναι αστείο και να το συζητάμε. Όπως επίσης είναι αστείο να συζητάμε αν τις γυναίκες τις ενδιαφέρει το μέγεθος του πέους ή όχι. Τις ενδιαφέρει (εσείς το ξέρετε, εγώ το ξέρω κ.λ.π.).Τι γίνεται όμως. Κανένας δεν ερωτεύεται μεγέθη. Ανθρώπους ερωτευόμαστε και αγαπάμε. Και αν υπάρχουν άπειρα άτομα γύρω μας που ασχολούνται με το τι αρέσει και τι δεν αρέσει στο άλλο φύλο, αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με τους ίδιους και την ακραία φιλαρέσκειά τους. Αλλιώς, ας μου εξηγήσει κάποιος, από που πηγάζει αυτή η αντιπαθητική ανάγκη να αρέσουμε σε όσους περισσότερους γίνεται; Τι σχέση έχει αυτό με τον έρωτα και την αγάπη; Καμία απολύτως. Άρα, το πρόβλημά μας δεν είναι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, αλλά να ΑΡΕΣΟΥΜΕ. Και μάλιστα στον κάθε άσχετο. Κι αν δεν διαθέτουμε τα ανάλογα προσόντα, γκρινιάζουμε. Και μιλάμε για επιφανειακή κοινωνία και κενούς ανθρώπους. Ενώ, κατά βάθος, είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι (επιφανειακές) δικές μας ανάγκες που τροφοδοτούν και συντηρούν αυτή την κατάσταση. Και μην μου μιλήσει κανείς για "πρότυπα" και την "δύναμη της εικόνας". Εδώ, δίπλα μας υπάρχουν και εκείνοι που έχουν επιλέξει μια άλλη, ουσιαστική ζωή.Για να αγγίξουμε την ευτυχία, χρειαζόμαστε δυο καλούς φίλους και έναν σύντροφο ο καθένας μας. Τίποτε παραπάνω. Μερικοί αντί για φίλους "χρησιμοποιούνε" ως δίκτυ ασφαλείας άτομα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Και αυτό γίνεται αν στάθηκε κανείς τυχερός. Γιατί αυτό είναι κάτι που δεν ελέγχουμε. Αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να μην είμαστε ικανοί να κρατήσουμε έναν άνθρωπο κοντά μας. Έχουμε χαθεί ανάμεσα σε ατζέντες (έχω τόσα τηλέφωνα από άντρες που θέλουν να βγούνε μαζί μου) και φωτογραφίες που συλλέγουν άλλοι από διάφορες "αναζητήσεις" (κοίτα αυτήν εδώ ρε μαλάκα, ωραία μάτια, αλλά μήπως φοράει φακούς επαφής;).Περιμένω υπομονετικά να μας δω σε δέκα, σε είκοσι, σε τριάντα χρόνια. Τι θα έχει μείνει από όλα αυτά. ΄Γεροντοπαλίκαρα που θα δίνανε και την ζωή τους για μια ζεστή γυναικεία αγκαλιά (αχ, και που να βρίσκετε εκείνη η γυναίκα που κάποτε σε είχε αγαπήσει... Αλλά που εσύ, κοίταζες να βρεις "καλύτερη"). Και γερασμένες γυναίκες μόνες που θα αποφεύγουν πλέον να κοιτάζουν στον καθρέφτη. Γιατί δεν άφησαν ποτέ κανέναν να τις δει "γυμνές". Ούτε καν τον εαυτό τους. Και ο Πέτρος, ο Κώστας, ο Γιάννης...Όλοι αυτοί που κάποτε τους είχες για να φτιάχνεις το ΕΓΩ σου..Κάποιος από αυτούς σε αγάπησε. Αλλά δεν στάθηκες άξια να τον κρατήσεις.