15.9.2014 | 01:52
ρε παιδι μου
να σου πουλαω μουρη αλλα να μην ψαρωνεις και να με γειωνεις με μια ατακα του τυπου "χεσε μας ρε μωρο μου, σε ξερω καλυτερα κι απο την παλαμη μου". Να καθομαστε στο κρεβατι τα μεσημερια εσυ να κοιμασαι πανω στο στηθος μου και εγω να διαβαζω τα δικα μου. Να πινουμε καφε και να παιζουμε ταβλι σε καποιο μπαλκονι με θεα αλλα μπαλκονια που αραζουν γεροι που περιμενουν στοικα να ερθει η ωρα τους καποιο μεσημερι καποιου καλοκαιριου τοτε που η ζεστη λιωνει τους δεικτες των ρολογιων και οι ωρες περναν απαρατηρητες αλλα ρε γαμωτο ητανε λαθος το timing και εγω ειχα τα δικα μου και η μετεφηβεια σου δεν βοηθουσε καθολου και μαλλον δεν ειμαστε και οσο ενδιαφεροντες νομιζουμε εν τελει και ισως θα επρεπε να συμβιβαστουμε με αυτο ισως και ολας οι σχεσεις να ειναι ετσι αλλες περισσοτερο και αλλες λιγοτερο ισως να κανουνε κι ολα τον κυκλο τους και χαιρω πολυ πρεπει να δεχτω την πραγματικοτητα ως εχει και βαση αυτης να πορευομαι μα να ειναι αυτη η περιεργη σχεση μου με το τελος οποιοδηποτε τελος που δεν μπορεσα να χωνεψω.Θες να συνεχισουμε να τα λεμε παρολ'αυτα καποια στιγμη καλα θα δουμε..Υ.Σ το μερος που χαιρετηθηκαμε για πρωτη φορα ετυχε να ειναι ακριβως το ιδιο με αυτο που χαιρετηθηκαμε την τελευταια, ενας πεζοδρομος εξω απο ενα σταθμο του ηλεκτρικου..να που ζησαμε και εμεις οι χλιαροι κατι που να θυμιζει ταινια.