ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αξίζει να απογοητευθώ από τώρα για τη ζωή; Να κλαίω τα χαμένα νεανικά χρόνια; Να πάψω να πιστεύω στον έρωτα; Να πάψω να πιστεύω στους ανθρώπους; Να μην ελπίζω σ ένα Θεό; Έχω φτάσει πολύ κοντά στην αυτοκτονία. Και ντρέπομαι για τη λιποψυχία μου όταν άνθρωποι με καρκίνο χαμογελούν μέχρι την τελευταία τους στιγμή, άνθρωποι με κομμένα μέλη γίνονται Παραολυμπιονίκες, άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε ιδρύματα κάνουν οικογένεια, τυφλοί φοιτητές παίρνουν πτυχίο...Γιατί να μην μπορώ κι εγώ, αν όχι να πετύχω κάτι από αυτά, να αγωνιστώ γι αυτά που πιστεύω; Πώς κερδίζεται η δύναμη ψυχής; Μήπως πρέπει στην περίπτωσή μου να επαναφέρουν το νόμο της υποχρεωτικής εργασίας για τους "φυγόπονους"; Μήπως τελικά δεν είμαι καταθλιπτική αλλά τεμπέλα; Και μήπως πηγάζει από αυτό η δυστυχία μου;