ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοιταω τις φωτογραφιες του ακομα ενω εχει περασει 1,5 χρονος απο τοτε που εμαθα για το θανατο του. Προσπαθω να καταλαβω αν αυτος ηταν για μενα. Κοιταω το βλεμμα του. Τις πληροφοριες στο προφιλ του, οσα ανεβαζε στον τοιχο του, μηπως και εχουμε καποιο κοινο. Προσπαθω να σκεφτω οτι δεν ειχα τιποτα κοινο με αυτον. Οτι δε με ηλκυε σεξουαλικα γιατι δεν ειναι μελαχρινος, τριχωτος με μεγαλες πλατες. Προσπαθω να σκεφτω οτι ηταν σκληρα εργαζομενος που δεν ειχε τον ελευθερο χρονο που ειχα εγω οντας φοιτητης. Μετα ομως τον κοιταζω ξανα και...η ημερομηνια που γεννηθηκε...28 του μηνα. Εγω 14. 14 επι 2 κανει 28. Γνωρισα τοσα πολλα ατομα και ολοι ηταν αδιαφοροι, κενοι, πολλοι ηταν μαλακες. Αυτος ηταν απο τους πρωτους που ειχα γνωρισει, ετσι δεν μπορεσα να τον εκτιμησω. Και ετσι τον αφησα. Αυτος ερχοταν σπιτι μου, μου κρατουσε πραγματα, εδειξε οτι ισως ενδιαφερεται για κατι παραπανω. Μια μερα ηρθε και ημουν πολυ ψυχρος. Σχεδον τον εδιωξα με τον τροπο μου. Πηρε το μηνυμα οτι δεν ενδιαφερομαι και εξαφανιστηκε. Και τον ξεχασα εντελως. Γνωρισα μετα ολους αυτους...Γιατι πεθανες; Ηθελα πολυ να σε δω. Κι ας με απερριπτες. Ηθελα να σου πω οτι εισαι το καλυτερο παιδι που γνωρισα και οτι ειμαι απολυτα σιγουρος γι' αυτο και ας ηξερα τοσο λιγο. Τι τα ηθελες τα παλιοναρκωτικα; Ξερω...οι γονεις σου δε σε δεχονταν επειδη εισαι γκει. Δεν ειχες πολλους φιλους. Δεν εβρισκες καποιον να σε αγαπαει. Δεν ειχες αγαπη. Ησουν δυστυχισμενος κι ας μην το εδειχνες. Θα ηθελα πολυ να σε βοηθησω. Αλλα δε σε προλαβα. Αν σε ειχα εντοπισει 2-3 μηνες νωριτερα θα σε προλαβαινα. Δεν ξερω ποιος ειμαι, δεν ξερω ποιος πρεπει να ειμαι. Ολες μου οι γνωριμιες ειναι αποτυχια. Σκεφτομαι εντονα πως θα ηταν αν ησουν εδω. Ακομα και οταν τα πραγματα πανε καλα. Αλλα ετσι ειναι η ζωη. Αδικη. Δε σε αφηνει ποτε να τα εχεις ολα. Παντα κατι σου παιρνει για να μην ειναι καποιοι ευχαριστημενοι και να αναζητουν αυτο που τους λειπει και καποιοι ισως πιο ευστροφοι κοιτανε αυτα που εχουν μονο. Πρεπει να μαθουμε να προχωραμε, να ζουμε γνωριζωντας οτι υπαρχει αυτη η αδικια της ζωης. Να μαθουμε να αντεχουμε στον πονο, τη θλιψη. Γιατι και εκει που νομιζεις οτι τα πραγματα εστρωσαν και κυλουν ομορφα, κατι ερχεται να τα ανατρεψει. Σαν τα σιριαλ στην τηλεοραση. Γι' αυτο και υπαρχουν τα επεισοδια. Γιατι υπαρχει παντα η ανατροπη. Και η ζωη μας επεισοδια ειναι. Ακομα και το happy end δε σημαινει οτι απο δω και περα ολα θα ειναι ωραια και χαρουμενα. Η ζωη ειναι ενας διαρκης αγωνας. Η ζωη δε θελει να επαναπαυεσαι. Οταν το κανεις βρισκει τροπο να σου δειξει οτι πρεπει να κινητοποιηθεις και καποιες φορες το κανει με σκληρο τροπο. Πολλες φορες σε κουραζει πολυ, σε εξοργιζει, αλλα συνηθως σε ανταμοιβει για τους κοπους σου. Δεν ειναι κακια η ζωη. Ουτε καλη. Ουτε ομορφη, ουτε ασχημη. Αλλα ουτε και αδικη. Ή μαλλον ειναι ολα αυτα μαζι αλλα και οσο εμεις της επιτρεπουμε να ειναι. Η ζωη δεν ειναι αυθυπαρκτη. Ειναι μια τραμπαλα μαζι με μας. Χωρις εμας δεν παει κατω, και χωρις αυτη δεν παμε πανω. Σε καποιους φερεται σκληρα. Ειναι αυτοι οι οποιοι εχουν ενα βλεμμα διαφορετικο απο τους αλλους αλλα και διαφορετικη φιλοσοφια, μια διαφορετικη αντιληψη και το σημαντικοτερο αυτοι ειναι πιο δυνατοι, πιο ωριμοι και πιο εξυπνοι απο αυτους που η ζωη τους φερθηκε καλυτερα. Σημασια εχει ομως οι πρωτοι να μην γυρισουν την οργη ουτε εναντιον τους ουτε εναντιον των αλλων, αλλα και οι δευτεροι να μην ειναι ευθραυστοι στις δυσκολιες που ετσι κι αλλιως θα ερθουν, ουτε κυνικοι και επιφανειακοι. Τι εγινε λοιπον που πεθανες; Ηταν αδικο αλλα αν ζουσες ισως υπεφερες. Αν ζουσες μπορει να σε ειχα, αλλα θα εχανα κατι αλλο, που μπορει να ηταν σπουδαιοτερα απο σενα. Μακαρι να μπορουσα να σε φερω πισω στη ζωη αλλα δε γινεται. Πρεπει να προχωρησω. Ερχονται και αλλα πολλα...Stef@nos