ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χτες περίμενα στη στάση του λεωφορείου. Έρχεται μια πολύ όμορφη κοπέλα, την κοιτάω μια φορά, όχι έντονα. Έρχεται το λεωφορείο, μπαίνουμε μέσα, έρχεται ,κάθεται δίπλα μου(ενώ υπήρχαν κι άλλες άδειες θέσεις κοντά) κι αρχίζει να παίζει με τα μαλλιά της. Την κοιτάω μια-δυο φορές, γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάζει. Τη δεύτερη φορά της χαμογελάω. Σχηματίζεται στο πρόσωπό της ένα μειδίαμα που δειλά καταλήγει σε χαμόγελο. Της λέω λοιπόν τότε ''είσαι πολύ όμορφη'', μου απαντάει ''ευχαριστώ πολύ'', την ρωτάω ''το όνομά σου;'' μου λέει ''Σωτηρία'' και της απαντάω ''Γιώργος, χάρηκα''. Και με το που της το λέω αυτό, σηκώνεται και φεύγει και πάει και κάθεται σε άλλη θέση μακριά μου. Αν δεν της μιλούσα, θα μου λέγατε ''έπρεπε να της μιλήσεις, κακώς που δεν το έκανες, τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε μόνοι μας'' κι άλλα τέτοια παχιά λόγια(εύσωμα, για να είμαι και politically correct). Τα ίδια λόγια που μου έλεγε πριν δώδεκα περίπου χρόνια και ο πεταμένα λεφτά(έτσι αποκαλώ τον ψυχολόγο μου).Τώρα που της μίλησα και σηκώθηκε κι άλλαξε θέση επειδή της είπα ότι είναι πολύ όμορφη, ρώτησα το όνομά της και της συστήθηκα κι εγώ, τι έγινε; Δηλαδή αν δεν της μιλούσα, θα συνέχιζε να κάθεται δίπλα μου. Και μετά μού λέτε γιατί προτιμάω τη σιωπή μου κι είμαι κλειστός. Γι' αυτό ακριβώς. Σας παρακαλώ θερμά μη μου πείτε ''απελπίζεσαι επειδή σε απέρριψε μια άγνωστη στο λεωφορείο'', ως παράδειγμα το φέρνω αυτό. Ξέρω, θα μου πείτε πιθανόν ''δεν της άρεσες, απλό''. Έτσι είναι όλη η ζωή μου. ΟΛΗ Η ΖΩΗ ΜΟΥ! Απόρριψη στην απόρριψη στην απόρριψη στην απόρριψη στην απόρριψη στην απόρριψη στην απόρριψη στην απόρριψη κι από εκεί στην ολοκληρωτική μοναξιά, έφτασα τριάντα τριών χρονών. Έτσι είναι όλη η ζωή μου. Όλη. Σε όλους τους τομείς. Είτε πρόκειται για φιλικές είτε για ερωτικές σχέσεις, είτε πρόκειται για δουλειά πάνω στο αντκείμενό μου που δίνω όλη μου την ψυχή για να την φέρω εις πέρας και στο τέλος γκρεμίζεται ή δε γίνεται όπως την θέλω. Έχω βαρεθεί να πέφτω και να ξανασηκώνομαι. Ματαιότητα στα πάντα. Τέλος πάντων. Να είστε όλοι καλά, ακόμα κι εσείς που θα με κράξετε ή θα πατήσετε ''δεν ταυτίζομαι''. Ξέρω, είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβετε, αν δεν το βιώσετε, και σας εύχομαι ολόψυχα να μην το βιώσετε ποτέ. Αυτά. Να είστε όλοι καλά. Θα ήθελα να κάνω rewind στη ζωή μου, να ξαναρχίσει και να είμαι κάποιος άλλος. Όχι εγώ. Εγώ απέτυχα. Αλλά δυστυχώς δε γίνεται. Αυτά. Να είστε όλοι καλά. Επιστρέφω στην (απόλυτα δικαιολογημένη) σιωπή μου.