ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η πλακα ειναι οτι πολλοι εδω μεσα εξομολογουνται καθημερινα την μοναξια τους και πραγματικα δεν βρισκω νοημα να εξομοληγηθω κι εγω την δικια μου. Τι μια περισσοτερη, τι μια λιγοτερη.Βλεπω οτι πολλοι νιωθετε μονοι, θελετε να ερωτευτειτε, θελετε να μην εχετε μονο γνωστους αλλα και κανα φιλο. Τι περαιτερω να πω εγω, αφου με εχετε εκφρασει.Το θεμα ειναι πως την μοναξια μου παρατηρησα οτι δεν την βλεπω ουτε ως κατι αρνητικο ουτε ως κατι θετικο. Την ζω ως μια κατασταση. Και δεν θελω να την χαρακτηρισω, απλως υφισταται.Σημερα ρωτησα κατι σε ενα αγνωστο αγορι στη σχολη (ο οποιος με ειχε ρωτησει κατι αλλο μια αλλη φορα) και μου απαντησε με ευγενια και μου χαμογελασε. Και εκεινη την στιγμη ενιωσα κατι, κατι ανθρωπινο πως να το χαρακτηρισω, κατι χαριτωμενο. Με καθολου δραματικη χροια ειχα καιρο να αισθανθω κατι τετοιο με μια συντομη ομιλια, συνηθως περνανε ολα πολυ τυπικα.Εχω συνηθισει σε αλλες παραστασεις, πολυ πιο σοβαρες, πιο τυπικες, πιο ψυχρες. Δεν ξερω αν θα ηθελα κατι θερμο και χαριτωμενο στην ζωη μου, αλλα οταν το συναντω εστω και για λιγο το εκτιμω και με αγγιζει.