ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ελληνική "κοινωνία" 21ου αιώνα.Ένα πλήθος ποτισμένο στο ρατσισμό,την υποκρισία,τη ζήλεια,την ασέβεια..Είδωλα πάμπολα...πρότυπα ελάχιστα!..και όμως...Άνθρωποι λίγοι και Αισθήματα αρκετά.Σε ένα τέτοιο χάος λοιπόν, αδυναμία είναι να αισθάνεσαι.Eίναι σκληρό να έχεις αισθήματα...Δεν υπάρχει ώριμη αντιμετώπιση σε ανθρώπους με αισθήματα που απευθύνονται σε Ανθρώπους ίδιου φύλου..Είναι απαράδεκτη η κατηγοριοποίηση της Ανθρώπινης Ψυχής.Πότε ήταν πάλι το συναίσθημα gay,straight κλπ...; Ξεκινώ λοιπόν τη δική μου ιστορία..Έτυχε να γνωρίσω ένα όμορφο(ίσως όχι ωραίο) αγόρι λίγο μεγαλύτερο..Έτυχε να φοιτούμε στην ίδιασχολή.Γνωριστήκαμε,κάναμε αρκετή παρέα.Εγώ είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι..Νόμιζα ότι και από τη δική του πλευρά συνέβαινε το ίδιο(και δεν ήταν μόνο δική μου υποψία..αλλά και πολλών άλλων)..μετά από αρκετό καιρό..πάνω σε μία κουβέντα που είχαμε, μου είπε ότι είναι σε σχέση αρκετό καιρό.Στεναχωρήθηκα πολύ.Δεν το περίμενα από κάποιον που μου συμπεριφέρθηκε τόσο γλυκά και τρυφερά να μου πει κάτι τέτοιο.Μου είχε δώσει πολλά δικαιώματα να νιώσω κάτι παραπάνω από φιλικό.Πολλές φορές μου έχει πει να πάω σπίτι του να κοιμηθουμε μαζί(όλο αυτό γιατί πιστεύει ότι είμαι εξωτερικά ωραίος(χωρίς να έχει δώσει εμφάνιση στην ομορφιά) .Αυτό γίνεται όταν μαλώνει με το αγόρι του.Από τη μία δεν μπορώ(!),αφενός γιατί δεν "μπαίνω" ανάμεσα σε ζευγάρια(όσο και αν μου αρέσει κάποιος)και αφετέρου είναι άσχημο για το ταίρι του που δε γνωρίζει τίποτα...Η ηθική με ισορροπεί.Θέλω να προχωρήσω.. όμως.Ένας έρωτας αληθινός, κι αν χώρισε(;), δεν αλλάζει. Μένει εκεί, μνημείο του βίου και της πολιτείας μας, ακίνητο σύμβολο μιας απόπειρας για αιωνιότητα που πληρώθηκε ακριβά.. Δεν γίνεται να εξελίξεις μια τέτοια ιστορία μετά το χωρισμό. Είναι πικρό, είναι ιερόσυλο. Μας τιμωρεί η καρδιά για τέτοια επιπολαιότητα και τέτοια ασέβεια. Πρέπει να εκτιμάμε όσα μας έφτασαν σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα, σε ακραίο πόνο. Είναι φοβερό βήμα ένας έρωτας όσο κι αν έληξε αποτυχημένος. Υπήρξε «σφετερισμός του απόλυτου». Δεν ξαναγγίζεται αυτό...Να θες να ζήσεις σε βαθμό θανάτου με τον αγαπώμενο. Να θες να διαλυθείς μέσα στη δική του σάρκα και να αφανιστείς μέσα στο δικό του αίμα, για να υπάρξεις περισσότερο. Τούτη η μυστηριακή ένωση, που θυμίζει τελετουργία, δεν διδάσκεται αλλά προέρχεται από μια γνώση προσωπική, φυσική, κυτταρική, εμπειρική όλων όσοι έφτασαν σε μια τέτοιου βαθμού και ποιότητας συνάντηση. Πως να μην είναι ο έρωτας πανίσχυρος; Θαυματουργός, καταστροφικός και αυτοκαταστροφικός. Σε μεταβάλλει σε σπόρο που από μόνος του ποθεί να ζήσει πεθαίνοντας, Βυθιζόμενος στο χώμα του άλλου. Είναι τόσο επιτακτικές αυτές οι παράλογες λαχτάρες, ώστε ακυρώνονται τα όρια, τα πρέπει και καθετί μέχρι τώρα γνωστό. Το υποσυνείδητο απελευθερώνει τις καταπιέσεις του. Που αλλού ο άνθρωπος δεν είναι ταυτόχρονα άγγελος και θηρίο πρωτόγονο;Όλα αυτά γιατί...η αγάπη είναι τρομακτική γιατί δεν σου ανήκει, της ανήκεις.