ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα περπάτησα μιάμιση ώρα μέσα σε δυνατή βροχή.Δεν το έκανα ακριβώς συνειδητά,απλά προχωρούσα.Πήγαινα και πήγαινα.Μετά από λίγο έσερνα το βήμα μου-αν και δε φαινόταν-αφού οι μπότες μου,το μάλλινο κασκόλ και το μπουφάν μου είχαν γίνει πολύ βαριά.Για να βλέπω,έπρεπε να απομακρύνω το νερό από τα μάτια μου συχνά πυκνά-πράγμα που με κούραζε-και έκανε τους γύρω περαστικούς να με κοιτάνε διπλά για να καταλάβουν αν κλαίω.Οι περισσότεροι με κοιτούσαν περίεργα που είχα γίνει παπί,κάποιοι μου μίλησαν κιόλας.Τους καθησύχαζα ευγενικά και συνέχιζα το δρόμο μου ρουφώντας τη μύτη και σπρώχνοντας τα μουσκεμένα μου μαλλιά μακριά από το πρόσωπο.Δεν άκουγα.Στο τέλος ήταν εκνευριστικό πια,είχα αηδιάσει με την κατάσταση,τη θερμοκρασία,την υγρασία παντού,την καριόλα την Αθήνα,βαρέθηκα να σκέφτομαι,προσπαθούσα να αφαιρεθώ ή έστω να αντέξω μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου και να μην καταρρεύσω.Πνίξιμο αυτή η αίσθηση.Γύρισα σπίτι μετά από πολλές ώρες και μου ετοίμασα έναν ιδανικό ύπνο.(Πω,τι ευτυχία.)Θυμήθηκα ένα μικρό αγόρι.Και το γλαστράκι του.Αγωνιζόμαστε να κρύψουμε το πιο όμορφο και απλό αίσθημα του ανθρώπου.Αυτό θυμήθηκα και έκλεισα τα μάτια μου.από eytyxia13.blogspot.com