ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άλλοι κλαίγονται για έρωτες, άλλους τους τρώει η μοναξιά και άλλοι φθάσαν τα 25 και είναι παρθένοι. Εγώ, 23 χρονών, μόλις τέλειωσα το πανεπιστήμιο και κανένα απο αυτά δεν με προβληματίζει τόσο όσο το τι θα κάνω με τι ζωή μου. Δυστυχώς δεν έχω τα εφόδια να προχωρήσω δυναμικά, δεν μου προσφέρονται πολλές καλές επιλογές και γενικώς δεν ξέρω για τι αγωνίζομαι. Είναι οκ διάβασα κυρίως για άτομα της ηλικίας μου. Είναι μία φάση του τη περνούν πολλοί. Η αλήθεια είναι ότι ως και σχεδιάγραμμα έχω κάνει μπας και βγάλω άκρη αλλά πάλι είμαι προβληματισμένος και ανήσυχος. Τίποτα για μένα δεν είναι σίγουρο. Αυτό που ξέρω τουλάχιστον, είναι το τι θέλω. Να νιώσω ασφάλεια και σιγουριά. Να είμαι ελεύθερος, ανεξάρτητος, να έχω ένα σκοπό και να κάνω κάτι που να μου αρέσει. Πως θα φθάσω εκεί και πως θα τα βρώ, δεν ξέρω. Δύσκολη όμως είναι η αρχή. Να'χα και κάποιον δίπλα μου, κάποιον που να ξέρει, να μπορεί να με βοηθήσει με τις επιλογές μου, κάποιον να μου δείξει το δρόμο... Δεν με νοιάζει αν είμαι παρθένος, έλεος δλδ, ούτε αν θα την βγάλω μόνος. Η παρθενιά είναι απλά ένα κόμπλεξ και αν ποτέ νιώσω αφόρητα μόνος, παίρνω κανένα γάτο. Αλλά με προβληματίζει γμτ αυτή η αβεβαιότητα...