ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απόψε είμαι μόνη, το αποφεύγω γιατί ξέρω πως μέσα στην μοναξιά μου βρίσκουν χαραμάδες και τρυπώνουν αυτές οι σκέψεις που δεν έχουν τελειωμό. Μα σήμερα δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Στο μικρό σαλόνι, που θαρρείς πως έχει γίνει ακόμα πιο μικροσκοπικό, ψάχνω μια γωνιά για να προφυλαχθώ μα οι σκέψεις μου επιτίθενται πάλι και με αναγκάζουν να σταθώ για άλλη μια φορά απέναντι σου. Οπλίζουν το μυαλό μου που βρίσκει πάλι διέξοδο σε ένα λευκό χαρτί. Θέλουν να αποδράσουν από μέσα μου και ξεκινάω πάλι ένα ταξίδι στις αναμνήσεις μου.Το ρολόι αδιάκοπα μετράει τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες. Κοντεύει πια να ξημερώσει και εγώ συμφιλιώθηκα με την παρόρμηση μου. Γράφω, γράφω… Μα αυτά που νιώθω δεν τελειώνουν. Νόμιζα πως τα είχα ξεπεράσει πια αυτά. Αυτά που έζησα άλλωστε, με αναγκάζουν να τα ξεπεράσω. Είναι τόσες πολλές, οι μνήμες. Περίεργο να έχω τόσες πολλές μνήμες εξαιτίας σου ενώ εσύ ήσουν πάντα ο μεγάλος απών. Μπορεί να ήμουν μικρή μα ένιωθα πως δεν ήταν φυσιολογικό αυτό που ζούσα. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται πιο πολύ, εσύ ή η μαμά. Ναι, μεγαλώνοντας έμαθα τους λόγους που δεν σας άφηναν να είστε ένα φυσιολογικό ζευγάρι. Ξέρω πως ήσουν πιο μικρός από εκείνη, ξέρω πως στήριζες οικονομικά την οικογένεια σου και πως δεν επέτρεπαν να σταθείς δίπλα μας, δεν ήθελαν την μαμά μου, δεν ήθελαν εμένα. Τα σκέφτομαι τώρα και γελάω, πάντα σε δικαιολογούσε. Πάντα πίστευε πως δεν φταις εσύ. Πόσο λάθος έκανε, πόσο λάθος έζησε, υπήρχαν άντρες που την αγάπησαν, ένας ήθελε σαν τρελός να την παντρευτεί παρόλο που υπήρχα εγώ. Μα περίμενε εσένα, τον πατέρα του παιδιού της, τον μόνο άντρα που αγάπησε.Εγώ δεν σε δικαιολογώ. Δεν σε δικαιολογώ γιατί εξαιτίας σου τα βράδια μου είναι ατελείωτα. Δεν σε δικαιολογώ γιατί μετά από τόσα χρόνια ακόμα δεν έχω νιώσει το χάδι σου. Δεν ήθελα όνομα, δεν ήθελα χρήματα, ήθελα απλά έναν άνθρωπο να φωνάζω «μπαμπά» κι εκείνος να έρχεται πλάι μου. Δεν σε δικαιολογώ γιατί εξαιτίας σου γράφω και ξαναγράφω ένα γράμμα που δεν θα στείλω ποτέ. Δεν υπάρχει παραλήπτης, μόνο ένα φάντασμα. Ένα φάντασμα που καραδοκεί ακόμα μέσα στα σκοτάδια και εγώ κρύβομαι μην τυχόν και καταλάβει πως παρόλα αυτά το αγαπώ. Σ’ αγαπάω μπαμπά, κι ας μην υπήρξες ποτέ…