ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένη, που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο. Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι , να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο. Είπα να προσπαθήσω μια φορά. Μια τελευταία φορά. Οι πιθανότητες; 50-50. Το προαίσθημά μου κακό. Μετά από ό,τι έχει γίνει, λογικό ήταν να είναι κακό. Και βγήκε το κακό. Άργησα. Το ξέρω. Άργησα πολύ να καταλάβω. Κατάλαβα όταν πια εσύ είχες έρθει στη θέση μου. Αλλάξαμε ρόλους σήμερα. Εγώ ήμουν εσύ τότε, κι εσύ ήσουν εγώ τότε. Μου αξίζει. Το ξέρω. Μου αξίζει να νιώσω αυτόν τον πόνο της απόρριψης. Μου αξίζει. Μα δεν με νοιάζει αυτός ο πόνος. Με νοιάζει γιατί εγώ σήμερα ένιωσα πως χώρισα για πρώτη φορά μαζί σου. Σήμερα κατάλαβα τι πάει να πει χωρισμός. Σήμερα που τα περιθώρια στενέψαν. Σ’έχασα. Για πάντα. Δεν έχει μα και μου πια. Τελείωσαν οι ελπίδες και οι πιθανότητες. Η μοίρα είναι πάντα εναντίον μου. Τα χρόνια θα περάσουν, εμείς χαμένοι, τα αισθήματα θα φθαρούν, κι η αγάπη μας θα έχει έναν γλυκόπικρο καημό. Έτσι είναι η ζωή. Ξέρω, φταίμε και οι δυό. Μα το βάρος που νιώθω είναι αβάσταχτο. Γιατί. Γιατί. Συγνώμη, ήμουν μικρή. Ήμουν πολύ μικρή και άμαθη. Έκανα λάθη. Το παραδέχομαι. Μα ξέρω πως σ’αγάπησα. Σ’αγάπησα αληθινά. Ήταν η πρώτη μου φορά κι ήταν η πιο αληθινή που θα υπάρξει. Θα το ξεπεράσω. Βέβαια και θα το ξεπεράσω. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ο χρόνος επουλώνει όλες τις πληγές. Αλλά πάντα θα θυμάμαι πως ακούμπησα την τελειότητα και την άφησα γιατί δεν είχα καταλάβει το μέγεθός της. Αυτοτιμωρούμαι. Ακόμα μία φορά. Μα το βάρος της απόρριψης μπορώ πιο εύκολα να το κουβαλήσω στους ώμους μου, από το βάρος της απορίας. Όχι , δεν θα αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν προσπαθούσα. Γιατί προσπάθησα. Θέλεις να πιστέψω στη μοίρα; Τότε μάλλον δεν είναι γραφτό να είμαστε μαζί. Ήταν γραφτό μονάχα να βρεθούμε μια στιγμή, μαζί, να ζήσουμε όλα αυτά που ζήσαμε, να περάσουμε όλα αυτά πο περάσαμε κι ύστερα σαν πυροτέχνημα να σβήσουμε αφήνοντας πίσω μας μονάχα σιωπή. Δεν σου κρατάω κακία. Δεν θέλω να μου κρατάς ούτε κι εσύ. Το πιο δύσκολο είναι πως το μέλλον μου για κάποιο λόγο σε είχε μέσα. Ακόμα κι αν δεν είμασταν μαζί. Εγώ όμως σήμερα χώρισα. Για πρώτη και τελευταία φορά. Σήμερα πραγματικά χώρισα. Και τώρα γκρεμίζω όλα τα παραμυθένια σχέδια που ζωγράφιζα κι αλλάζω μονοπάτι. Και το νέο μου μονοπάτι δεν σε περιλαμβάνει. Και νιώθω ότι περπατάω σε μια κρεμαστή γέφυρα που είναι έτοιμη να σπάσει. Σαν να πρέπει να προσδιορίσω τον εαυτό μου πάλι. Δεν είμαι δική σου πια. Είμαι απλά εγώ. Εγώ που πρέπει να παίρνω αποφάσεις χωρίς να σε έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Πόσο σε καταλαβαίνω τώρα. Συγνώμη που άργησα να σε καταλάβω. Φταίει που έφυγα πρώτη κι έμεινες εσύ πίσω. Τώρα έμεινα εγώ πίσω κι εσύ έφυγες πιο μπροστά. Δεν θα τα κάνω τα ταξίδια που μαζί σχεδιάζαμε με άλλον. Ξέρω. Ξέρω. Η ζωή συνεχίζεται. Ξέρω πως θα αγαπήσω κάποιον άλλον, ξέρω να αγαπάω, εσύ με έμαθες. Αλλά ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Κανείς ποτέ δεν θα καταφέρει να μοιάσει στην πρώτη αγάπη, στον πρώτο έρωτα. Ήλπιζα πως θα είμαι από τις τυχερές που θα το πάνε σερί. Ήλπιζα πως θα χεις δύναμη να με συγχωρήσεις για την αφέλειά μου. Αλλά έχεις δίκιο. Το καταλαβαίνω. Δεν σε κατηγορώ. Σου είπα, περίμενα δυστυχώς αυτή την απάντηση. Αλλά πονάει. Θεε μου πόσο πονάει. Άργησα. Και δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ. Να είσαι καλά. Να περνάς όμορφα. Και δεν τα λέω έτσι τυπικά. Τα εννοώ. Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος κι έχεις τόσα πολλά να ζήσεις. Ξέρω πόσο πολύ το ήθελες αυτό που ζεις τώρα. Ξέρω κάθε σου ανησυχία και κάθε σου προσμονή. Σε ξέρω τόσο καλά. Αν το διαβάσεις ποτέ, μην αναρωτηθείς αν το έγραψα εγώ ή κάποια άλλη. Εγώ το έγραψα. Τόσα πολλά ήθελα να σου πω, αλλά δεν στα είπα. Δεν μ’αγαπάς όπως κάποτε και τα λόγια μου δεν θα εντυπώνονταν μέσα σου γι’αυτό το λόγο. Οπότε τα λέω εδώ. Τελευταία φορά. Η λέξη τέλος έχει σημαδέψει την ψυχή μου. Η λέξη οριστικό είναι πια αλήθεια. Συγνώμη για το κατεβατό. Το ξέρεις πως το να γράφω είναι η μόνη μου διέξοδος. Η μοναδική λύτρωση. Σ’αγαπώ. Για πάντα. Και το δικό μου για πάντα δεν το είναι το για πάντα του ζευγαριού, διοτί δεν είμαστε. Είναι ένα πάντα που σαν άνεμος θα περιφέρεται επ’αόριστον εδώ κι εκεί, στα στενά που περπατήσαμε, στα παγκάκια που καθήσαμε,στα δέντρα κάτω απ’τα οποία φιληθήκαμε και στα σεντόνια που κοιμηθήκαμε αγκαλιά.